Notacja zakończeń łuków w t. 6 i analog. jest w A niejednolita. W sześciu z 12 miejsc łuk doprowadzony jest wyraźnie do ćwierćnuty na 2. mierze taktu (t. 10, 12, 40, 44, 92 i 94), w trzech sięga mniej więcej do przednutki (t. 6, 8 i 96) i w trzech dochodzi tylko do 2. ósemki (t. 38, 42 i 90). W Wn1 (→Wf→Wa) tylko w t. 10 i 44 doprowadzono łuk do ćwierćnuty, w pozostałych przypadkach sięga on tylko do 2. ósemki taktu. W Wn2 (→Wn3) tę drugą pisownię zastosowano we wszystkich omawianych miejscach.
Zdaniem redakcji, różnice w zasięgu łuków mają w A charakter czysto graficznych niedokładności, na co wskazuje nieregularne występowanie dłuższych i krótszych łuków oraz ich widoczna niestaranność. Dlatego w tekście głównym podajemy ujednolicone łukowanie, przyjmując za miarodajną pisownię pojawiającą się najczęściej. Rozwiązanie to znajduje dodatkowe uzasadnienie w Chopinowskich poprawkach zakończeń łuków w t. 44, 92 i 94, w których napisane uprzednio krótsze łuki zostały przedłużone aż do ćwierćnuty.
Fragmenty łuków przypadające na wymienione takty nie określają w zasadzie artykulacji, gdyż jest ona tam zdefiniowana znakami staccato. W rezultacie moment zakończenia łuków może wpływać jedynie na interpretację ćwierćnuty na 2. mierze taktu – jako oddzielonej od poprzedzającego ją ruchu ósemkowego lub zamykającej go. Także z tego punktu widzenia przyjęte rozwiązanie wydaje się właściwe: dopiero akcentowane ćwierćnuty na 3. mierze taktu, puentujące każdą z tych dwutaktowych fraz, są w naturalny sposób przeciwstawione uprzedniemu ruchowi ósemkowemu, zakończonemu każdorazowo ćwierćnutą z przednutką na 2. mierze.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach
zagadnienia: Niedokładności Wn, Niedokładne łuki A
notacja: Łuki