|
e2, e1, e w A, odczyt dosłowny ! miniat: wycinek, t. 180 od ósemek, tylko dolna 5-linia. EZnieU na 2 pięcioliniach (zrobione tylko 180), bez bemoli !!! |
|
|
EZnieU na 2 pięcioliniach (zrobione tylko 180) |
|
|
es2, es1, es proponowane przez redakcję EZTU na 2 pięcioliniach |
W A nie ma bemoli obniżających e na es na przedostatniej ósemce. Znaki dodano w Wn (→Wa,Wf,Ww), co wydaje się słuszne wobec zdeterminowanej już w t. 176 tonacji c-moll. Akordy w omawianych trzech taktach mają jednak przejściowy charakter (oprócz akordu G-dur na początku każdego z nich), toteż ten argument nie pozwala na definitywne wykluczenie dźwięków e. Przeciwko e przemawiają jednak również nuty es w najwyższym głosie, występujące na końcu każdego z tych taktów, a więc w bezpośrednim następstwie omawianych akordów.
W t. 180 nad problematyczną nutą w A jest wpisany mały krzyżyk (×). Wydaje się nieprawdopodobne, by znak ten, mimo że został napisany atramentem, pochodził od Chopina. Jest to przypuszczalnie dopisek kogoś, kto przeglądając rękopis miał wątpliwości, co do brzmienia tej nuty. Czy był to adiustator Wn? Byłoby wówczas dziwne, że oznaczył tylko to jedno miejsce, gdyż w całej Sonacie tego typu wątpliwości pojawia się znacznie więcej (ale patrz uwaga do t. 255). Być może jest to więc znak dopisany przez jednego z późniejszych właścicieli rękopisu.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne
zagadnienia: Przeoczenia odwołania alteracji, Obce dodatki w rękopisach, Błędy A
notacja: Wysokość