|
! miniat: wycinek jw. EZnieU x 4 |
|
EZnieU1 |
|
Akcenty długie proponowane przez redakcję EZTU |
Cztery znaki 
stanowią przykład problemów interpretacyjnych, których nastręcza notacja A w tym zakresie. Odczytane dosłownie tworzą ciąg diminuend we fragmencie opatrzonym ponadto wskazówką crescendo i prowadzącym do wyraźnej kulminacji w t. 86. Logika przebiegu muzycznego wskazuje zatem, że takie standardowe rozumienie tych znaków jest nietrafne lub niekompletne. Sposób, w jaki odtworzono je w Wn (→Wf,Wa,Ww) – pierwszy znak zaraz po 
, pozostałe rozpoczynające się od 1. ósemki każdej grupy – nasuwa myśl, że intencją Chopina mogły tu być akcenty długie. Przypuszczenie to znajduje potwierdzenie w zbliżonej notacji autografu okolicznościowego Etiudy a op. 10 nr 2, t. 32 i 45-46, w których znaki o pokroju akcentów umieszczone są również po nutach (akordach) tworzących szkielet figuracji i jako takich w naturalny sposób predestynowanych do zaakcentowania.
Zdaniem redakcji, kluczem do zrozumienia takiej pisowni są zestawienia typu , oznaczające "akcent o przedłużonym działaniu". W sytuacjach, gdy (lub 
jak w Wariacjach B op. 2) wydawało się zbyt mocne, jako oznaczenie tego rodzaju "przedłużonego" akcentu pozostawał sam, przesunięty znak . Sytuacje takie dotyczą głównie wczesnego okresu twórczości Chopina i stanowią pewien etap kształtowania się jego ulubionego oznaczenia ekspresyjnego, jakim stał się akcent długi.
W tekście głównym proponujemy zatem akcenty długie, które naszym zdaniem najczytelniej oddają sens Chopinowskich znaków w tym miejscu.
kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach
zagadnienia: Akcenty długie, Adiustacje Wn
notacja: Artykulacja, akcenty, widełki
Powrót do adnotacji