|
! miniat: wycinek, ten takt od 2. ósemki, obie pięciolinie. EZnieU |
|
|
2 akcenty długie w Wn EZnieU1 |
|
|
EZnieU2 |
|
|
3 akcenty długie w Wf EZnieU3 |
|
|
2 akcenty długie proponowane przez redakcję EZTU |
i 
w Widoczne w A dwa znaki w kształcie widełek – akcenty lub krótkie diminuenda – nastręczają trudności w interpretacji. Nie są jasne ani charakter znaków (akcent czy diminuendo), ani ewentualne odniesienie ich do jednej z pięciolinii, ani synchronizacja rytmiczna – początek znaku można łączyć z 2. (6.) ósemką taktu lub 3. (7.) ósemką. Jako wersję A odtwarzamy, na ile to możliwe, obraz graficzny rękopisu. W tekście głównym podajemy zaś jego naszym zdaniem najbardziej prawdopodobną interpretację kontekstową, w której oba znaki uważamy za kontynuację trzech akcentów długich nad półnutami l.r. w poprzednich taktach. Za możliwe, choć mniej prawdopodobne, uważamy również odczytanie znaków w Wn i jego odmianę przyjętą w Wa i Ww (zadziwiająco zgodnie, jeśli wziąć pod uwagę ich niezależne powstanie). W Wf do dwóch znaków pomiędzy pięcioliniami (w układzie Ww i Wa) dodano dowolnie jeszcze trzeci, pod ostatnią ćwierćnutą l.r.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach
zagadnienia: Adiustacje Wa, Adiustacje Wf, Niedokładności A, Adiustacje Ww
notacja: Artykulacja, akcenty, widełki