op. 49, Fantazja f-moll

 t. 110-114

	3  w A, odczyt dosłowny ! miniat: wycinek, t. 110 + t. 112 do 1. ćwierćnuty 113, ale w każdym tylko tyle, żeby się widły zmieściły – w Wf bez ćwierćnut na 1, w Wn bez 113; tylko górna 5-linia.                 EZnieU
	2  w Wn1 EZnieU1 tylko 110 i 114
	3  w Wn2 EZnieU1 wszystkie 3
	3  w Wf (→Wa) EZnieU2
	3 akcenty długie proponowane przez redakcję EZTU

Znaki  w t. 110, 112 i 114 mają w A kształt akcentów długich i zdaniem redakcji tak należy je interpretować, mimo że są dłuższe niż typowe akcenty. Ta długość wpłynęła na ich błędną interpretację w Wn, w którym uznano je za diminuenda i jeszcze rozciągnięto, tak iż rozpoczynają się już na początku taktów (znak w t. 112, w Wn1 pomi­nię­ty, w Wn2 dodano w postaci zgodnej z zapi­sem A). Także w Wf znaki są dłuższe od tych, które ma A, ale w tym wypadku przedłużenie dotyczy ich prawej strony, tak iż sięgają one do końca taktu (pierwszy) lub nawet do początku następnego taktu (drugi i trzeci). W tym wy­padku nie można wykluczyć autentyczności znaków – Chopin mógł dopisać znaki w A już po sporządzeniu [KF] i niezależnie od tego w kopii lub korekcie Wf1 (w sąsiednich t. 109 i analog. Chopin właśnie tak dopisywał w A widełki ). W tekście głównym podajemy w tych miejscach akcenty długie jako interpretację kontekstową znaków A, zaś dłuższe widełki Wf, których znaczenie można uznać za nieodbiegające istotnie od akcentów długich, uważamy za dopuszczalny wariant. Za takim rozwiązaniem przemawia notacja A w analogicznych t. 277-291 – w t. 277 i 291 występują tam typowe akcenty długie, co uzasadnia tekst główny, natomiast w t. 279 Chopin wpisał widełki  o zakresie takim, jaki Wf ma w t. 110, co przekonuje o możliwej autentyczności znaków Wf.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Akcenty długie, Niedokładności Wn, Niedokładności Wf, Błędy Wn, Adiustacje Wn

notacja: Artykulacja, akcenty, widełki