op. 12, Wariacje B-dur

  t. 141

		w Wf (→Wa), odczyt dosłowny EZnieU
		w Wf (możliwa interpretacja→Wn) EZnieU
		wcześniej, interpretacja kontekstowa proponowana przez redakcję

Prawidłowa interpretacja wskazówek dynamicz­nych Wf (→Wa) wymaga tu całościowej analizy oznaczeń w figuracyjnej końcówce tej wariacji. Odczytane dosłownie, znaki  w t. 141 i  w t. 144 umieszczone są odpowiednio przed 4. i 6. grupą trzydzie­sto­dwójek, można je w sposób quasi-dosłowny interpretować jako odnoszące się do tych właśnie grup (tak to odtworzono w Wn). Natomiast znaki  w t. 142 i  w t. 143 umieszczone są pośrodku 2. grupy trzydziesto­dwó­jek, co odczytane dosłownie nie tłumaczy się muzycznie. Jest to więc niemal na pewno przykład maniery/konwencji stawiania oznaczeń wewnątrz obszaru ich obowiązywania, a nie – jak to się przyjmuje współcześnie – na jego początku, czyli w miejscu, od którego należy je zastosować. Zgodnie z taką interpretacją znaki te należy odnieść do początku 2. ósemki od­po­wiednich taktów. Daje to logiczny i trafny muzycznie obraz dynamiki, która użyta jest do podkreślenia zmian harmonicznych, w t. 142 z akordu dominanty septymowej F⁷ na subdomi­nantę es (w połowie taktu wzbogaconą o sekstę c²), a w t. 143 z F⁷ na F^9>. W tej sytuacji zda­je się prawdopodobne, że także znak w t. 141 należy – w analogii do t. 142 – odnieść do 2. ósemki taktu, co stanowiłoby przykład opisanej maniery centralnego umieszczania znaków w skali całego taktu.
Umiejscowienie znaku w t. 141 można też wy­tłumaczyć pomyłką Chopina, wynikającą z po­niższego, hipotetycznego rzecz jasna, scena­riusza. Po cresc. w t. 139 dynamika t. 141-142 mieszcząca się w granicach wydawała się naturalna, toteż jako pierwszą w tym frag­mencie Chopin oznaczył wyraźną zmianę dyna­miczną przypadającą na 2. ósemkę t. 143 (). Dopiero wówczas uznał za celowe sprecyzo­wa­nie  w poprzednich taktach, cofnął się więc do t. 142, gdzie wpisał , również dla podkreśle­nia zmiany harmonicznej na 2. ósemce. W koń­cu dotarł do t. 141, gdzie jednak – zmylony sytuacją w t. 142 – wpisał tak jak tam, w 2. sekstoli trzydziestodwójek zamiast na 2. ósemce.
W świetle powyższej argumentacji, znak  w omawianym t. 141 umieszczamy w tekście głównym na 2. ósemce taktu.

Porównaj to miejsce w źródłach »

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Adiustacje redakcyjne

zagadnienia: Znaki położone centralnie

notacja: Określenia słowne

Przejdź do tekstu nutowego