|
Wfn EZTU bez bemola |
|
|
b2, b2 i b3 w Wa Wa bemol przy 4. szesnastce od końca taktu |
Bemol przywracający w Wa b2 na 8. szesnastce został dodany w druku, nie było go zatem w podkładzie dostarczonym z Paryża. Tym samym nie pochodzi on od Chopina, który niemal na pewno nie korygował Wa. Nie wyklucza to całkiem potencjalnej autentyczności tej wersji, gdyż notacja przygodnych znaków chromatycznych jest w wielu miejscach Wariacji niestaranna, a znak postawiony za późno nie byłby niczym niezwykłym – por. np. t. 172. Z drugiej strony, wersja Wf (→Wn) w zasadzie nie zawiera błędu (dodany w tekście głównym 
przed b3 formalnie ma charakter ostrzegawczy), a zwrot melodyczny utworzony przez pierwsze 4 szesnastki 2. połowy taktu użyty był dwa takty wcześniej, na początku t. 172. Biorąc to pod uwagę, w tekście głównym podajemy uzupełnioną wersję Wf (→Wn). Tekst Wa można uważać za dopuszczalny wariant.
W tekście głównym przyjmujemy wersję Wf (→Wn) (patrz Zasady tworzenia tekstu głównego). W większości późniejszych wydań zbiorowych przywracający b2 w 2. połowie taktu postawiono dowolnie o szesnastkę wcześniej (tak jak w Wa), zmieniając tym samym brzmienie 9. nuty z h2 na b2.
W tekście głównym dodajemy przypominający przy b3.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne
zagadnienia: Adiustacje Wa, Znaki chromatyczne w różnych oktawach
notacja: Wysokość