Wp
Tekst główny
Wp - Wydanie polskie
Wp1 - Pierwsze wydanie polskie
Wp2 - Zadiustowany nakład Wp1
Wp3 - Poprawiony nakład Wp2
Wp4 - Zrewidowany nakład Wp3
Wn - Wydanie niemieckie
Wn1 - Pierwsze wydanie niemieckie
porównaj
  t. 92

Ćwierćnuta i półnuta w Wp

! miniat: wycinek komb. Wp1, tylko dolna 5-linia, t. 92 i 116 (źródłowe).                      EZnieU1 = ćwierćnuta z pauzą + wariant l.r.

Półnuta w Wn

wycinek komb Wn1.              EZTU

Ćwierćnuta, alternatywna propozycja redakcji

! miniat: Corel = 2 x t. 92 w wersji EZnieU.                     EZnieU

Wp ma ćwierćnutę z pauzą w t. 92, a półnutę w t. 92/116. Jedna z wersji jest zapewne po­myłkowa, ale stwierdzenie która wydaje się niemożliwe, gdyż obie są muzycznie uzasad­nione:

  • ćwierćnuta, zgodna z wersją t. 90, tworzy zakończenie pasażu ósemek, traktowanego jako pewien samodzielny gest pianistyczny, niezależny od wartości rytmicznych pr.r. i sposobu kontynuacji na 3. mierze taktu;
  • półnuta w naturalny sposób dopełnia akord pr.r., a skrócenie wartości tej nuty w t. 90 należy wiązać z przeniesieniem ręki po­trzebnym do zagrania Cis na 3. mierze taktu.

W obu przypadkach nietrudno też podać praw­dopodobny mechanizm pomyłki – stawiając ćwierćnutę, sztycharz mógł się zasugerować rytmem l.r. w t. 90, stawiając półnutę, mógł powtórzyć widziany wyżej rytm pr.r.

Za wskazówkę można uznać różnicę palcowania w t. 89 i jego powtórzeniu – poprawna wersja występuje za drugim razem, co może świad­czyć o osłabieniu koncentracji za pierwszym razem i przemawia za półnutą. W tekście głównym podajemy zatem półnutę z t. 92/116 (jest to wersja Wn), uważając ćwierćnutę za równorzędny wariant.

Porównaj to miejsce w źródłach »

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne

zagadnienia: Adiustacje Wn, Błędy Wp

notacja: Rytm

Przejdź do tekstu nutowego

.