Gatunek walc
Walc jest gatunkiem muzyki tanecznej, w metrum ¾, w tempie dość żywym. Wywodzi się głównie z austriackiego tańca ludowego, lendlera (niem. Ländler), ale także innych pokrewnych tańców obrotowych, jak Deutscher Tanz, Steirischer (zwany w Polsce sztajerkiem) czy Dreher. Charakterystyczną cechą jest ruch wirowy tańczących par – stąd też pochodzi jego nazwa (od niem. walzen – obracać się). Istnieje wiele jego odmian, z których najbardziej znane to żywy walc wiedeński oraz wolniejszy i bardziej nastrojowy, walc angielski. Taniec zyskał popularność pod koniec XVIII w., wkraczając spod strzech chłopskich do niemalże wszystkich warstw społecznych: od mieszczańskich salonów po arystokratyczne sale balowe. W XIX w. dużym zainteresowaniem cieszyły się koncertowe walce typu wiedeńskiego komponowane przez Josepha Lannera oraz Johanna Straussa (ojca) i Johanna Straussa (syna). Równolegle postawały walce stylizowane, szczególnie na modny wówczas fortepian, a wśród ich twórców należy wymienić zgoła tych najwybitniejszych: C.M von Webera, F. Schuberta i oczywiście F. Chopina.
Walce Chopina
Chopin po raz pierwszy zapoznał się z ludowym walcem zapewne podczas wakacyjnych pobytów w Szafarni. W liście do rodziców z roku 1825 pisał: „Zaczęły się skoki, walec i obertas, aby jednak zachęcić stojących cicho i tylko na miejscu podrygujących parobków, poszedłem w pierwszą parę walca z panną Teklą, na koniec z panią Dziewanowską. Później tak się wszyscy rozochocili, że do upadłego na dziedzińcu wywijali (…)”. W tym samym liście oraz nieco późniejszym, zachowało się bodaj najwcześniejsze świadectwo Chopinowskich prób kompozytorskich w tym gatunku: „Chciałem Wam, siostrylle, walczyka mego posłać, ale nie mam czasu pisać (…). Nie ulega wątpliwości, że Chopin tworzył walce już od najmłodszych lat. Do naszych czasów zachowało się 18 walców z czego tylko 8 zostało opublikowanych przez kompozytora. Wiadomo także o co najmniej 8 zaginionych utworach tego gatunku.
Osiem walców, którym Chopin nadał numery opusowe, są utworami najwyższej próby. To poematy taneczne, w których w mistrzowski sposób kompozytor łączy elegancję wytwornego salonu z wyrafinowanym blaskiem melodycznym i wyszukaną harmoniką. Zasadniczo można podzielić je na dwa typy. Pierwszym jest wirtuozowski valse brillante, utrzymany w szybkim tempie, bardzo często z wyrazistym wstępem i popisową codą, jak np. Walc Es-dur op. 18, Walc As-dur op. 34 nr 1 czy Walc As-dur op. 42. Drugi typ reprezentują walce melancholijne i nieco nostalgiczne, utrzymane w wolniejszym tempie i tonacjach molowych, jak np. Walc a-moll op. 34 nr 3 czy Walc cis-moll op. 64.
Obok tych rozbudowanych walców oficjalnego nurtu istnieją też utwory, których Chopin nie ujawniał szerokiemu gronu publiczności. Charakteryzują się znacznie mniejszymi rozmiarami, nie ustępują jednak swoją ekspresją, błyskotliwością i elegancją walcom opusowanym. Mowa tu o szeregu walców młodzieńczych (np. Walc h-moll WN19). Walc był także jednym z najpopularniejszych gatunków, które Chopin ofiarowywał swoim uczniom i przyjaciołom. Znamiennym tego przykładem jest sentymentalny Walc f-moll WN55, zachowany aż w pięciu różnych autografach, z których cztery mają wpisane dedykacje.
M.M.
Walc e-moll WN29
Wśród dzieł Chopina oddzielną kategorię stanowią utwory, których kompozytor nie zamierzał publikować. Działo się tak z różnych powodów. Często były to kompozycje młodzieńcze – w oczach genialnego kompozytora nie dość doskonałe, by udostępniać je szerokiej rzeszy pianistów. Na szczęście, zarówno Walc e-moll, jak i pozostałe walce nie przeznaczone przez Chopina do publikacji, nie zostały zapomniane.
Skomponowany w 1830 roku Walc e-moll jest najbardziej dojrzałym walcem spośród dotychczas stworzonych. Błyskotliwy, wirtuozowski, napisany z wielkim rozmachem. Głęboka, romantyczna ekspresja, melancholia i idea wyrazowa kryją się za wirtuozowską fasadą. Chopin powiązał oba elementy ukazując własny, indywidualny i dojrzały styl. „Jest to właściwie walc-ballada, swoisty taneczny poemat” jak pisze Tadeusz Andrzej Zieliński w książce „Chopin – życie i droga twórcza”.
Literatura:
Grudziński Antoni, Chopin - przewodnik po życiu i tworczości
Zieliński Tadeusz Andrzej, Chopin - życie i droga twórcza, PWM, Kraków 2021
