WN 29, Walc e-moll

  t. 139-142

		4 łuki w źródłach EZnieU
		Ciągły łuk proponowany przez redakcję

Odczytane dosłownie, nieuzasadnione muzycz­nie i pianistycznie łukowanie źródeł budzi po­ważne wątpliwości, jeśli chodzi o jego auten­tyczność. Podziały łuków w tego typu jedno­rodnych pasażach zdarzają się w utworach Chopina, także w autografach, jednak na ogół można łatwo wskazać pozamuzyczne przyczyny takiego stanu rzeczy:

• niedokładności zapisu, np. na przejściu do nowej linii, lub przy łączeniu łuków,
• trudności w wyrysowaniu dłuższego łuku, np. wskutek braku miejsca, gdy kolejne systemy pisane są bez odstępu, na sąsiednich pięcioliniach,
• poprawki i kreślenia.

Łuki bywały też zmieniane przez kopistów, a zwłaszcza sztycharzy. W grę wchodziły zwykłe pomyłki, ale i celowe zmiany, wynikające np. z ich własnych nawyków w tym zakresie lub dla uniknięcia zbyt długich łuków, które często nie pozwalały na użycie gotowych wzorników krzy­wych (por. Koncert f op. 21, charakterystyka Wn1). Trzeba również pamiętać, że łuki obej­mujące następujące po sobie, jednorodne ryt­micznie grupy zgodne z podziałami metryczny­mi taktu (np. połówki taktów lub całe takty), o ile nie wyodrębniały wyraźnie ukształtowanych struktur melodycznych, były wtedy często trak­towane jako równoznaczne z ciągłym łukiem.

Biorąc pod uwagę powyższe czynniki, w tekście głównym obejmujemy cały pasaż jednym łukiem, by nie sugerować podziałów, których umiejscowienie i liczba mogą być przypadkowe.

Porównaj to miejsce w źródłach »

kategoria redakcyjna: Adiustacje redakcyjne

notacja: Łuki

Przejdź do tekstu nutowego