Dużą część różnic w notacji końcowych akordów można złożyć na karb błędów odczytania rękopisów oraz zmian i uzupełnień dokonywanych przez wydawców. W rezultacie za istotnie różne trzeba uznać jedynie pisownie A i Wa, jednak i one dają praktycznie jednakowy efekt dźwiękowy przy uwzględnieniu autentycznej pedalizacji.
W Wf znaki artykulacyjne niemal na pewno przeniesiono na stronę głowek nutowych, wbrew pisowni rękopisu (por. t. 122-125).
W Wn uzupełniono – zgodnie z sensem autentycznej notacji A – oznaczenia l.r. (w Wn1 bez akcentu w t. 127). Nałożenie się w A fermaty i łuku w t. 127 zmyliło sztycharza, który odczytał znaki jako kropkę staccato pod łukiem.
Pisownia Wa jest prawdopodobnie wcześniejszą redakcją tego miejsca, zadiustowaną przez zdublowanie znaków pr.r. w partii l.r. Por. t. 115.
kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach
zagadnienia: Adiustacje Wa, Adiustacje Wn
notacja: Rytm
Powrót do adnotacji