mUltimate Chopin

op. 2, Wariacje, całość

Tekst Porównanie Uwagi Źródła Opis

Zagadnienia : Przeoczenia odwołania alteracji

t. 319

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

des2 i des1 w źródłach

EZTU w 2 taktach

d2 i d1, możliwa interpretacja alternatywna

! miniat: Corel, zakres jak war_11.                  EZnieU
..

Brzmienie środkowej nuty przedostatniej trioli (w obu taktach) wzbudziło wątpliwości wielu późniejszych redaktorów dzieł Chopina. W istocie, szereg argumentów każe uznać przeoczenie  przywracającego d2(1) przed tą nutą za prawdopodobne. Ponieważ jednak tekst odczytany dosłownie daje wersję mieszczącą się doskonale w stylistyce Chopinowskiej, w tekście głównym pozostawiamy wersję źródłową.

kategoria redakcyjna: Adiustacje redakcyjne; Informacje źródłowe i stylistyczne

zagadnienia: Przeoczenia odwołania alteracji , Błędy A

t. 320

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

..

Nad mordentem nie ma w źródłach znaku chromatycznego. Użycie b nie ulega w tym kontekście harmonicznym wątpliwości, toteż w tekście głównym dodajemy nad ozdobnikiem . Znaki chromatyczne nad trylami lub mordentami Chopin w takich sytuacjach stawiał bardzo rzadko, pozostawiając na ogół domyślności grającego znalezienie właściwego brzmienia nuty pobocznej.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Adiustacje redakcyjne

zagadnienia: Przeoczenia odwołania alteracji , Niedokładności A

t. 325

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

d3 w ApI

e3 w A (→Wn→Wf,Wa), odczyt dosłowny

EZTU nuty i łuki 

es3 proponowane przez redakcję

TGTU
..

Brzmienie 2. szesnastki 5. trioli budzi wątpliwości – odczytana dosłownie brzmi ona e3, jednak we wszystkich analogicznych miejscach odpowiednia nuta leży o kwintę (czystą) niżej niż poprzednia, w tym wypadku es3, co sugeruje możliwość pomyłki Chopina. W nieparzystych triolach 2. i 3. szesnastka melodycznie łączą się z następną triolą, co Chopin starannie oznaczył łukami pr.r., nie determinuje to jednak ich przynależności harmonicznej. Ta wyznaczona jest postępem l.r. (o innym łukowaniu!), złożonym z sekwencji D-T wypełniających dwie kolejne ósemki, co z kolei jest wyraźnie zasygnalizowane wiązaniami głosu basowego. Jeśli uwzględnić jeszcze skłonność Chopina do zapominania o wcześniejszych altera­cjach (w tym miejscu jest ona wyjątkowo odległa – to jedyny takt w t. 321-329, w którym alteracji podlega 1. szesnastka), przypadkowe pominięcie przywracającego es3 wydaje się bardzo praw­do­podobne. Także brak przed niewątpliwym e3 w następnej trioli należy do typowych niedo­kład­ności Chopina – jest to dźwięk aktualnego akor­du (A-dur) i został szesnastkę wcześniej ozna­czony w partii l.r. Biorąc powyższe pod uwagę, w tekście głównym proponujemy uzupełnienie znaków chromatycznych, tak by rozpatrywany człon progresji nie odbiegał od panującego schematu.

W ApI 5. triola taktu ma pierwotną postać (patrz też t. 328), w której problematyczna nuta nie występuje. Wprowadzanie zmiany w tym miejscu przemawia za błędem Chopina w A, gdyż poprawki zawężają pole uwagi, co sprzyja pomyłkom.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne; Poprawki i zmiany

zagadnienia: Znaki chromatyczne w różnych oktawach , Przeoczenia odwołania alteracji , Błędy wynikające z poprawek , Błędy A , Zmiany linii głównej

t. 339

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

..

W A i większości wydań nie ma  przywracającego es2. Oczywistego w tym kontekście harmonicznym błędu Chopina (typowego dla niego) dowodzi  w partii fortepianu ApI i partia orkiestry – odpowiedni znak znajduje się w partii 1. klarnetu. Bemol dodano tylko w Wn3.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne

zagadnienia: Przeoczenia odwołania alteracji , Adiustacje Wn , Błędy A

t. 340

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

h1-d2 w A i WfSB

! miniat: wycinek A;                    Tu bez kliszy 

b1-d2 w ApI i Wn (→Wf,Wa)

TGTU = bemol b1
..

Wersja A z h1 to niewątpliwa pomyłka Chopina, którą można w tym wypadku wytłumaczyć myśleniem partyturowym – w realizującym dolną linię szesnastek głosie 2. klarnetu  przywracający b nie jest potrzebny. Znak, obecny w ApI, został następnie dodany już w korekcie Wn (→Wf,Wa), być może przez Chopina. Pominięcie go w WfSB obciąża sztycharza tego wydania.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Przeoczenia odwołania alteracji , Adiustacje Wn , Błędy A , Autentyczne korekty Wn , Błędy WfSB