½A
Tekst główny
½A - Półautograf
A - Autograf partii fortepianu
Rork - Rękopis partii orkiestry
Wn - Wydanie niemieckie
Wn1 - Pierwsze wydanie niemieckie
Wn1a - Zmieniony nakład Wn1
Wn2 - Drugie wydanie niemieckie
Wf - Wydanie francuskie
Wf1 - Pierwsze wydanie francuskie
Wf2 - Poprawiony nakład Wf1
WfD - Egzemplarz Dubois
WfJ - Egzemplarz Jędrzejewiczowej
WfS - Egzemplarz Stirling
Wa - Wydanie angielskie
Wa1 - Pierwsze wydanie angielskie
Wa2 - Zrewidowany nakład Wa1
Wa3 - Poprawiony nakład Wa2
porównaj
  t. 217

F w A (→WnWfWa)

!!!   miniat: ten takt, ścieśniony, tylko dolna 5-linia, bez pedału.                   EZnieU (z kropką staccato)

G proponowane przez redakcję

EZTU (z kropką)

Źródła partii solowej – A (→WnWfWa) – mają w basie F. Zarazem w partii orkiestry – w WyF i Rork – podstawą basową jest niebudzące wątpliwości G. Daje to na początku taktu sekundę F-G jako podstawę akordu, co – zwłaszcza wobec braku rozwiązania septymy w następnym takcie (WyF ma tam c-esRork – C-es) – nie mogło być zamierzone przez Chopina w tego rodzaju akompaniamencie. Przy uwzględnieniu całości brzmienia z orkiestrą, nutą basową w t. 217 musi zatem być G, a dolne dźwięki fortepianu tworzą z wiolonczelami i kontrabasami (w wersji WyF) następujący postęp (drobniejszymi nutami na górnej pięciolinii wpisano schemat harmoniczny wyższych głosów):

Nie ma żadnych przesłanek, by sądzić, że Chopin chciał zmienić podstawę basową z G na F w tej wersji. Wymagałoby to – ze względu na konieczność rozwiązania septymy – zmiany podstawy także w następnym takcie (na Es), czego nie znajdujemy w żadnym ze źródeł.

Jak w takim razie mogło dojść do napisania w A nuty F? Ukształtowanie linii basu na przemian z dźwięków fortepianu i kontrabasów jest czymś wyjątkowym w utworach Chopina z orkiestrą. Być może właśnie dla­tego, pisząc A zapewne na podstawie zawierają­cego tylko partię solową [AI], mógł on poprowadzić linię basu, nie biorąc pod uwagę dźwięków kontrabasów, zmieniających podstawy niektórych akordów. Przy uwzględnieniu pedalizacji realnie brzmiąca linia basu układa się wówczas w postęp As-Ges-F:.
Na podstawie powyższej analizy w tekście głównym proponujemy więc zgodne z partią orkiestry G. Wersję z F można uważać za dopuszczalny wariant tylko przy ewentualnym wykonywaniu utworu bez akompaniamentu. Inny przypadek nieskoordynowania w ramach ½A partii solowej z postępem basu w akompaniamencie orkiestry – patrz t. 243-244.

Porównaj to miejsce w źródłach »

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne

zagadnienia: Błędy A

notacja: Wysokość

Przejdź do tekstu nutowego

.