|
|
|
|
Źródła partii solowej – A (→Wn→Wf→Wa) – mają w basie F. Zarazem w partii orkiestry – w WyF i Rork – podstawą basową jest niebudzące wątpliwości G. Daje to na początku taktu sekundę F-G jako podstawę akordu, co – zwłaszcza wobec braku rozwiązania septymy w następnym takcie (WyF ma tam c-es, Rork – C-es) – nie mogło być zamierzone przez Chopina w tego rodzaju akompaniamencie. Przy uwzględnieniu całości brzmienia z orkiestrą, nutą basową w t. 217 musi zatem być G, a dolne dźwięki fortepianu tworzą z wiolonczelami i kontrabasami (w wersji WyF) następujący postęp (drobniejszymi nutami na górnej pięciolinii wpisano schemat harmoniczny wyższych głosów):
Nie ma żadnych przesłanek, by sądzić, że Chopin chciał zmienić podstawę basową z G na F w tej wersji. Wymagałoby to – ze względu na konieczność rozwiązania septymy – zmiany podstawy także w następnym takcie (na Es), czego nie znajdujemy w żadnym ze źródeł.
Jak w takim razie mogło dojść do napisania w A nuty F? Ukształtowanie linii basu na przemian z dźwięków fortepianu i kontrabasów jest czymś wyjątkowym w utworach Chopina z orkiestrą. Być może właśnie dlatego, pisząc A zapewne na podstawie zawierającego tylko partię solową [AI], mógł on poprowadzić linię basu, nie biorąc pod uwagę dźwięków kontrabasów, zmieniających podstawy niektórych akordów. Przy uwzględnieniu pedalizacji realnie brzmiąca linia basu układa się wówczas w postęp As-Ges-F:
.
Na podstawie powyższej analizy w tekście głównym proponujemy więc zgodne z partią orkiestry G. Wersję z F można uważać za dopuszczalny wariant tylko przy ewentualnym wykonywaniu utworu bez akompaniamentu. Inny przypadek nieskoordynowania w ramach ½A partii solowej z postępem basu w akompaniamencie orkiestry – patrz t. 243-244.
kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne
zagadnienia: Błędy A
notacja: Wysokość
Powrót do adnotacji