|
AI, Wn23,WaW TGTU=łuk do 1. t. 4 miniat. 2. i 3. miara t. 3 i początek t. 4 |
|
|
Wf,Wn1,WaC łuk tylko do ostaniej tercji t. 3 miniat. 2. i 3. miara t. 3 i początek t. 4 |
W całym Mazurku w każdym powtórzeniu głównego tematu kilkakrotnie pojawia się motyw rytmiczny czterech ósemek na 2. i 3. mierze taktu prowadzących do ósemki na 1. mierze następnego taktu – zawsze jest to przejście z taktu nieparzystego do parzystego (1-2, 3-4 i analog.). Łukowanie zakończenia tego motywu jest w źródłach niekonsekwentne – łuk dochodzi do ostatniej lub przedostatniej nuty – a w kilku miejscach niedokładne.
AI ma prawie zawsze dłuższe łuki, dochodzące do początku taktu parzystego (t. 1-2, 3-4, 5-6, 9-10, 11-12, 13-14, 69-70, 71-72, 73-74, 81-82, 83-84, 85-86). Tylko w trzech miejscach jest inaczej: w t. 15-16 łuku w ogóle nie ma, a w t. 77-78 i 79-80 jest wyraźnie niedociągnięty. Mimo że Chopin częściowo zmodyfikował koncepcję artykulacji tematu już po sporządzeniu AI (por. uwaga w t. 2), nie wydaje się, by w omawianym aspekcie chciał wprowadzać jakieś zmiany. Biorąc to pod uwagę, przy ustalaniu tekstu głównego w problematycznych momentach uwzględniamy również wersje tego rękopisu.
Notacja Wf jest mniej konsekwentna, choć nadal dłuższe łuki tworzą najliczniejszą grupę (6 z 12 miejsc – t. 1-2, 11-12, 15-16, 79-80, 83-84, 85-86). Niedokładności pojawiają się w t. 5-6 i 71-72 (brak kontynuacji łuku po zmianie linijki) oraz 81-82 (dokończenie łuku w nowej linii, mimo że poprzedni łuk kończy się na ostatniej ósemce taktu). Sytuacje te, zwłaszcza ostatnia, niemal na pewno oznaczają najczęściej występujące, dłuższe łuki i są skutkiem niestaranności sztycharza. Jedynie w t. 3-4, 69-70 i 73-74 łuki niedwuznacznie dochodzą tylko do ostatniej ósemki pierwszego taktu, co w konfrontacji z pozostałymi przypadkami należy uznać za niedokładność, będącą przypuszczalnie odbiciem niedokładności [A].
Biorąc pod uwagę powyższe spostrzeżenia, w tekście głównym dążymy do ujednolicenia łukowania omawianego motywu, rozstrzygając wątpliwe sytuacje na korzyść dłuższych łuków.
Wydania oparte na Wf odtwarzają jego pisownię, niekiedy niedokładnie. Na uwagę zasługuje brak w Wn 4 łuków w t. 14-15 i 69-74 – może to oznaczać, że w wysłanej do Lipska odbitce korektorskiej ich jeszcze nie było, a dodano je w ostatniej fazie korekt Wf1. Jednostkowego ujednolicenia łukowania dokonano w Wn2 (→Wn3), przedłużając łuk z t. 3 do początku t. 4.
W związku z wątpliwościami, jakich dostarcza zapis Wf, w tekście głównym proponując łuki przeciągnięte przez kreski taktowe. Za takim rozwiązaniem przemawia przewaga tego zapisu w Wf i wcześniejsze łukowanie AI.
Szczegółowe opisy poszczególnych sytuacji (w tym pomyłek i innych adiustacji) umieszczono w uwagach w t. 5, 15, 69, 71, 73, 79, 81 i 86.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne; Poprawki i zmiany
zagadnienia: Adiustacje Wn
notacja: Łuki