|
AI, Wn, WaW TGTU=łuk aż d ćwierćnuty min. łuk dolnego głosu l.r. |
|
|
Wf,WaC łuk tylko do drugiej ósemki, bez ćwierćnuty min. łuk dolny głos l.r., z ćwierćnutą |
Zdaniem redakcji, łuk, kończący się w Wf (→WaC) przed ostatnią nutą motywu, jest niedokładny, najprawdopodobniej w wyniku nietrafnej interpretacji zapisu [A]. Zakresy wprowadzonych w tym autografie krótkich łuków, obejmujących poszczególne motywy, mogły się Chopinowi wydawać oczywiste, czego skutkiem była przypuszczalnie pospieszna, niezbyt staranna notacja. Za doprowadzeniem łuku do ćwierćnuty H przemawiają łuk AI w tym miejscu i łuk Wf w podobnym motywie w t. 54.
!!NIE TŁUMACZYĆ !! Trudno powiedzieć, czy wariant Wf (→WaC) wynika z niedokładności sztycharza, czy ze zmiany w [A]. Wersje Wn i WaW, przypadkowo pasujące do AI, wynikają prawdopodobnie z dowolnej adiustacji w Wn i pomyłki w WaW. W tekście głównym przyjmujemy łukowanie AI i Wn, jednolite w całym tym fragmencie (t. 53-64).
W t. 53-64 trzykrotnie powtarza się 4-taktowa fraza (t. 53-56, 57-60 i 61-64). Różni się w źródłach długość końcowego łuku każdej z nich – czasem łuk obejmuje ostatnią nutę dolnego głosu l.r., czasem nie. Różnice te wydają się być mieszaniną pomyłek i dowolnych adiustacji. W AI w dwóch pierwszych powtórzeniach łuk wyraźnie obejmuje ostatni dźwięk – ćwierćnutę w t. 56 i półnutę w t. 60. Trzeciego powtórzenia nie można zaliczyć do żadnej z tych kategorii, ponieważ łukowanie w tym miejscu przyjmuje jeszcze inny obraz (więcej szczegółów w uwadze w t. 53 LINK).
W Wf (→WaC) w t. 56 i 60 łuk nie obejmuje ostatniej nuty l.r., ale w t. 64 został pociągnięty do końca taktu. Trudno powiedzieć, czy jest to efekt niedokładności sztycharza, czy też zamiar Chopina w [A].
W Wn1, opartym na Wf1, wszystkie trzy łuki widnieją w dłuższych wersjach, obejmujących ostatnie nuty fraz, co wydaje się sensowną, ujednolicającą adiustacją wydawcy niemieckiego. W Wn2 (→Wn3) pozostawiono dłuższy łuk w t. 56, ale skrócono łuki w t. 60 i 64, zapewne w wyniku nieuwagi sztycharza, choć nie jest też wykluczona kolejna adiustacja.
W WaW, opartym na Wf2, wydłużono łuk w t. 56, prawdopodobnie przypadkowo, a w t. 60 i 64 pozostawiono wersję francuską, czyli odpowiednio krótszy i dłuższy łuk.
W WaC widnieje niezmieniony obraz Wf.
W tekście głównym proponujemy ujednolicające połączenie łukowania AI i Wf – umieszczamy dłuższe wersje łuków w każdej z tych fraz, tak jak zrobiono to w Wn.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach
zagadnienia: Adiustacje Wn, Niedokładności Wa
notacja: Łuki