op. 2, Wariacje B-dur
op. 10, 12 Etiud
op. 11, Koncert e-moll
op. 21, Koncert f-moll
op. 22, Polonez Es-dur
op. 24, 4 Mazurki
op. 25, 12 Etiud
op. 26, 2 Polonezy
op. 27, 2 Nokturny
op. 28, 24 Preludia
op. 30, 4 Mazurki
op. 35, Sonata b-moll
op. 50, 3 Mazurki
op. 63, 3 Mazurki
op. 23, Ballada g-moll
W tekście głównym dodajemy 
ostrzegawczy nad mordentem. Co ciekawe, w wielu późniejszych wydaniach Ballady redaktorzy dodali w tym miejscu 
. Jednak mimo że tonacją poprzedniego fragmentu jest A-dur, co sugerowałoby gis2, nic nie wskazuje na przeoczenie Chopina. T. 118-119 są bowiem oparte na akordzie Fis7, traktowanym jako dominanta do h-moll, o czym przekonuje użycie oktawy d2-d3 w następującym pochodzie oktaw. W kontekście tonacji h-moll naturalnym wyborem jest zaś mordent z g2. Ponadto, w t. 121, który jest sekwencyjnym powtórzeniem t. 119, opartym na akordzie Gis7 jako dominancie do cis-moll, pojawia się figura gis1-gis2-a2-gis2. Zawiera ona zrytmizowany mordent na gis2 z małą sekundą a2, odpowiadającą małej sekundzie g2 w t. 119.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Adiustacje redakcyjne
notacja: Wysokość