Arpeggio poprzedzone przednutką na wysokości dolnej nuty arpeggiowanej oktawy lub akordu było ornamentem chętnie stosowanym przez Chopina – por. np. Sonata b op. 35, cz. I, t. 61, 169, 207, Koncert f op. 21, cz. II, t. 17 (a także 75) czy Andante spianato z op. 22, t. 48. Zapis tych ozdobników był jednak bardzo często zniekształcany przez sztycharzy z powodu następujących cech notacji Chopinowskiej:
- stopniowo, na przestrzeni wielu lat, wężyki arpeggia upraszczały się w jego autografach do postaci pionowych łuków;
- znaki te były stawiane bezpośrednio przed akordem lub przed poprzedzającą go przednutką;
- Chopin z reguły nie stosował konwencjonalnych łuczków biegnących od przednutki do nuty głównej (oktawy, akordu).
W rezultacie w wydaniach spotykamy najróżniejsze kombinacje tego typu przednutek, łuków i wężyków, których właściwego znaczenia często trzeba się domyślać, co zresztą nie zawsze daje jednoznaczne rezultaty. W Polonezie problem dotyczy t. 27, 29, 31, 33 i analog. (t. 53-59, 103-109, 286-292).
Zgodnie z Ogólnymi Zasadami Redakcyjnymi, p. 5a, tam gdzie nie ma wątpliwości co do znaczenia łuku odtwarzamy go w naszych transkrypcjach jako ogólnie stosowany wężyk.
W omawianym takcie źródła różnią się jedynie stroną graficzną – wężyk przed przednutką w Wn, a pionowy łuk przed oktawą w Wf. W tekście głównym przyjmujemy naturalniejszą w tym kontekście kolejność znaków w Wf.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach; Informacje źródłowe i stylistyczne
zagadnienia: Arpeggio – pionowy łuk
notacja: Ozdobniki