Rozległe skreślenia w A – całe zakończenie utworu od t. 19 zostało ostatecznie skreślone i musiało być przepisane na nowo – pokazują, że Chopin poszukiwał najlepszego sposobu przeniesienia figuracji z najwyższego rejestru z powrotem do środkowej części skali instrumentu.
- T. 19 był transpozycją – o oktawę do góry – t. 11.
- T. 20 stanowił odpowiednik t. 19 wersji ostatecznej – partia pr.r. była dokładnie taka sama, a w partii l.r. Chopin zapisał przypuszczalnie następujący tekst:
. Zapis nosi tu ślady lokalnych poprawek poprzedzających skreślenie całości zakończenia, tak iż dokładne odcyfrowanie wszystkich elementów zapisu, nie mówiąc o ustaleniu kolejności wersji, wydaje się niemożliwe bez specjalistycznych badań (m.in. widoczny jest jeszcze wcześniejszy – osobno skreślony – zapis początku 2. połowy taktu 
). - W połowie opisanego wyżej t. 20 widać skreśloną kreskę taktową, a po nim następuje jeszcze pół taktu zgodne z jedną z połówek t. 20 wersji ostatecznej. Przypuszczalnie więc Chopin początkowo źle ocenił długość zakończenia, co także w istotny sposób przyczyniło się do decyzji o przepisaniu całości zakończenia.
- Końcowe 2 takty (21-22) noszą znamiona przeróbek wyłącznie w partii l.r. Możliwa do odczytania wcześniejsza wersja wyglądała tak:
. Na 1. mierze t. 21 widoczne są przy tym ślady poprawek sugerujące m.in., że początkowe F miało wartość szesnastki. Chopin skreślił następnie cały zapis tego taktu i wypisał go ponownie na pięciolinii poniżej w wersji ostatecznej. Także i ten zapis został jednak skreślony, gdyż nagromadzenie poprawek i nadmiar taktów zmusiły kompozytora do ponownego napisania t. 19-22.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Poprawki i zmiany; Informacje źródłowe i stylistyczne
zagadnienia: Poprawki A, Skreślenia A, Zmiany akompaniamentu, Zmiany linii głównej
notacja: Wysokość