|
Ciągły łuk w A, odczyt dosłowny (→KF→Wn, →Wf→Wa) !!! miniat: wycinek, t. 25-27, tylko górna 5-linia. Tu A kombinowany, nie obcinać końców łuków! EZnieU = prawy koniec |
|
Łuki rozdzielone w A, interpretacja kontekstowa EZTU = prawy koniec + łuk |
Na przejściu taktów łuki A są niespójne – koniec łuku w t. 25 (na końcu linii) bardzo wyraźnie sugeruje kontynuację, czego jednak nie potwierdza łuk w t. 26. Zarówno Fontana w KF, jak i sztycharz Wf uznali za miarodajny łuk na końcu t. 25. Zdaniem redakcji, mimo iż taka interpretacja jest jak najbardziej uzasadniona, można też znaleźć szereg argumentów przemawiających za rozdzieleniem łuków:
- Bardzo niedokładnie, z rozmachem pisane łuki zdarzają się niejednokrotnie w autografach Chopina, jak choćby łuk w t. 26-27;
- t. 21-25 stanowią doskonale zamkniętą całość:
– melodyczną – zejście z półnuty fis2 poprzez ćwierćnutę dis2 do półnuty h1,
– rytmiczną – dwie dwuipółtaktowe cząstki (Chopin wyodrębnił je znakiem wpisanym w WfD),
– harmoniczną – całość spięta jest klamrą akordu H-fis-dis1, a domknięcie przebiegu harmonicznego podkreśla kadencja wprowadzająca ten akord w t. 25; - ostatnie dwa takty Preludium nie domykają poprzedniej frazy, lecz stanowią dopowiedzenie kończące utwór, o czym świadczą:
– wyraźnie obniżony rejestr l.r.,
– finalny, oktawowy motyw basu,
– motyw fis1-dis1, będący echem początkowego odcinka poprzedniej frazy (od fis2 w t. 21 do dis2 na początku t. 23), co podkreśla jego autonomiczny charakter.
kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne
zagadnienia: Niedokładne łuki A, Niepewna kontynuacja łuku
notacja: Łuki
Powrót do adnotacji