|
Akcenty długie w A, interpretacja kontekstowa !!! miniat: wycinek kombinowany, 2 miary t. 1 + 2 miary t. 9, tylko górna 5-linia. EZTU = 23 akcenty długie (oprócz pierwszego w t. 13) |
|
w t. 1-2 i 5-6 widełki długości 3,5 szesnastek (prawie do czwartej = EZnieU w t. 1) |
|
jak EZnieU1 wszystkie 23 (do tuż przed 5. szesnastką) |
Znaki 
w t. 1-2 i analog. mają w A różną długość – najkrótsze nie sięgają nawet 2. szesnastki danej grupy, najdłuższe wykraczają poza 4. szesnastkę. Różnice mają niemal na pewno przypadkowy charakter, toteż w tekście głównym ujednolicamy je w oparciu o następujące przesłanki:
- zdecydowanie przeważają krótsze, dwu i trzyszesnastkowe znaki, które można utożsamić z długimi akcentami;
- olbrzymia większość znaków rozpoczyna się nieco przed pierwszą szesnastką grupy, co jest charakterystyczne dla akcentów;
- akcenty są jedyną sensowną interpretacją tych znaków, jeśli wziąć pod uwagę ich szybkie następstwo we wskazanym tempie i strukturę figuracji, w której triole szesnastkowe, będące w istocie zrytmizowanymi mordentami, wsparte kwartowo-kwintowymi miksturami, tworzą naturalny akcent melodyczny, harmoniczny i pianistyczny.
Próby ujednolicania omawianych znaków widać także w pozostałych źródłach – każdą z tych wersji (w naszych transkrypcjach poddanych niewielkim zabiegom porządkującym) można uważać za możliwą interpretację zapisu A. Wydaje się wszakże, że brano w nich pod uwagę jedynie dosłowne odczytanie znaków, i to – zwłaszcza w przypadku Wf (→Wa) – zasugerowane podobnym, lecz dłuższym znakiem w przedtakcie.
kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach
zagadnienia: Akcenty długie, Niedokładności Wf, Niedokładności KF
notacja: Artykulacja, akcenty, widełki
Powrót do adnotacji