|
Pisownia A !!! miniat: wycinek 3 miary t. 1, tylko górna 5-linia. EZTU : zrobione w t. 1 (i 8 – omówiony osobno) oraz na końcu 4, dorobić podobnie w całym Preludium oprócz 2., 3. i 4. miary t. 8); laski skrócić wszędzie tam, gdzie dochodzą do górnego głosu, ale przesuwać tylko szesnastki – trzydziestodwójek nie ruszać. Tam, gdzie w l.r. jest trzydziestodwójka w EZnieU2 (war_33, t. 3-7 i na końcu 10) szesnastka musi być wcześniej od niej, co wymusi przesunięcia w lewo 2 ósemek dolnego głosu (jak w t. 8), a co za tym idzie te ósemki pójdą do EZTU już w dwóch pierwszych wariantach. Na końcu t. 10 nie przesuwać kasownika przed środkową nutą trioli (nutę można odrobinę dosunąć do kaso, jeśli będzie konieczne), bo on musi być w adnotacji na początku t. 6. |
|
|
Pisownia KF EZnieU1 i odpowiednio reszta |
|
|
EZnieU2 i odpowiednio reszta |
Sposób notowania rytmów punktowanych na tle triol w pr.r. odtwarzamy zgodnie z A (→KF). Pisownię tę stosował Chopin w całej swojej twórczości (patrz poświęcony temu rozdział w: Jan Ekier Wstęp do Wydania Narodowego, Zagadnienia edytorskie, s. 174). W Wf (→Wa), Wn i KGS szesnastki są przesunięte poza 3. nutę triol, zgodnie z upowszechniającym się stopniowo nowszym sposobem zapisywania i interpretowania takich zestawień. Patrz też Nokturn cis op. 27 nr 1, t. 5-13.
Z problemem tym wiąże się kwestia wyodrębnienia górnego głosu. W A zapis, w którym górna nuta akordu jest połączona laseczką z dolnymi, występuje mniej więcej tyle samo razy, ile notacja oddzielająca górny głos od dolnego (kilka przypadków trudno jednoznacznie sklasyfikować). Co ważne, jeśli brać pod uwagę tylko szesnastki, to pisownia łączona przeważa (8 do 6). W autografach Chopina laseczki w akordach bywają w ogóle stawiane nieprecyzyjnie, np. nie należą do rzadkości główki nutowe, do których laseczka wcale nie dochodzi (szereg przykładów można znaleźć np. w Preludium As nr 17). W tekście głównym i transkrypcji A przyjmujemy zatem notację, użytą przez Chopina niewątpliwie celowo, w której najwyższe dźwięki akordów należą do obu głosów równocześnie, tak iż głos górny stanowi tylko wydzieloną część figuracji, a nie całkiem niezależną partię. Zarówno Fontana w KF (→Wn), jak i sztycharz Wf (→Wa) uznali ten sposób zapisu za zaciemniającą klarowność zapisu niedokładność i rozdzielili głosy.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach
zagadnienia: Adiustacje Wn, Rytmy punktowane i triole, Adiustacje Wf
notacja: Rytm