Zapisanych w A (→KF) akcentów długich nie odtworzono poprawnie w żadnym z wydań. Zarówno skrócenie znaków w Wf, jak i pominięcie ich w Wn mogło wiązać się z bardzo ciasnym i nie zawsze racjonalnym rozplanowaniem pionowym tekstu. Zmiana kroju akcentów w Wa to charakterystyczna dla tego wydania adiustacja, a pominięcie trzeciego znaku – przeoczenie.
W tekście głównym uwzględniamy – w przeciwieństwie do Wf – akcenty także w t. 2, oznaczonym w rękopisach jako powtórzenie t. 1. Kwestia ta w ogólności jest niejednoznaczna, np. określenia tempa-charakteru oczywiście nie należy powtarzać, ale łuki i pedalizację, które są kontynuowane w następnych taktach – niewątpliwie tak. W przypadku akcentów obie możliwości są w tym kontekście właściwie równoznaczne – znaki podane są tu jako wzór i należy je stosować także w następnych taktach, tak iż liczba explicite podanych akcentów (4 lub 8) nie ma znaczenia (por. np. akcenty na początku Preludium h nr 6 czy Etiudy C op. 10 nr 1).
Porównaj to miejsce w źródłach»
kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach
zagadnienia: Akcenty długie, Adiustacje Wa, Niedokładności Wf, Błędy Wa, Błędy Wn
notacja: Artykulacja, akcenty, widełki