|
!!! miniat: jw. TGTU = 6 długich nad l.r. |
|
8 krótkich akcentów w Wf wg miniatury = 8 krótkich pomiędzy rękami |
|
8 różnych akcentów w Wn 4 długie, 4 krótkie pomiędzy |
|
8 krótkich akcentów pr.r. w Wa pod pr.r. |
W A nie jest oczywiste, której partii ma dotyczyć 6 akcentów, umieszczonych w wąskim pasie pomiędzy wiązaniami dolnego głosu pr.r., a łukami figur l.r. Rozstrzygnięcie tej kwestii wpływa także na liczbę akcentów – jeśli odnoszą się do pr.r., można uważać, że są objęte działaniem znaków powtórzenia użytych do oznaczenia 2. i 4. miary pr.r. Tak też zinterpretowano to we wszystkich wydaniach, drukując 8 znaków, choć tylko w Wa przydzielono je wyraźnie do partii pr.r. Zdaniem redakcji akcenty z pewnością dotyczą l.r.:
- najwyższe nuty figur l.r. tworzą tu – jedyny raz w całym Preludium – wyraźny postęp melodyczny, niewynikający ze zmian harmonicznych. Jest więc bardzo prawdopodobne, że Chopin chciał na niego zwrócić uwagę wykonawców i słuchaczy;
- w t. 25 Chopin wypisuje nutami 2. figurę l.r., a w t. 26 wszystkie 4 figury, mimo że tak jak w partii pr.r., mógłby użyć znaków powtórzenia (skrótowy zapis figur obu rąk widzimy w A w t. 22 i 27-32). Wydaje się bardzo prawdopodobne, że chciał w ten sposób zaznaczyć wyraźnie, których figur mają dotyczyć akcenty – wszystkich czterech w t. 25, ale tylko 1. i 3. w t. 26. Użycie w tym celu figur l.r. wskazuje wyraźnie, że akcenty mają dotyczyć właśnie l.r. Daje to następującą linię wydzielonego głosu tenorowego:
.
Osobną kwestię stanowi rodzaj akcentów – w A (→KF) są to wyraźnie akcenty długie, czego zupełnie nie uwzględniono w Wf (→Wa), a tylko częściowo (w t. 25) odtworzono w Wn.
kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach
zagadnienia: Akcenty długie, Adiustacje Wa, Niedokładności Wn, Niedokładności Wf
notacja: Artykulacja, akcenty, widełki
Powrót do adnotacji