op. 2, Wariacje B-dur
op. 10, 12 Etiud
op. 11, Koncert e-moll
op. 21, Koncert f-moll
op. 22, Polonez Es-dur
op. 24, 4 Mazurki
op. 25, 12 Etiud
op. 26, 2 Polonezy
op. 27, 2 Nokturny
op. 28, 24 Preludia
op. 30, 4 Mazurki
op. 35, Sonata b-moll
op. 50, 3 Mazurki
op. 63, 3 Mazurki
op. 28 nr 4, Preludium e-moll
We wszystkich źródłach oprócz Wf (→Wa) do zanotowania powtarzanych akordów l.r. użyto skrótów. Najwięcej jest ich, co naturalne, w As, w którym notacja korzysta ponadto z nieformalnych sposobów oznaczania treści, np. powtarzane akordy oznaczone są za pomocą samych laseczek. Miejscami zapis jest w ogóle niekompletny i teoretycznie można by go interpretować w różny sposób. W transkrypcji graficznej ("transkrypcja") odtwarzamy notację w sposób maksymalnie zbliżony do rzeczywistego, w transkrypcji merytorycznej ("redakcja") przedstawiamy jej interpretację, uwzględniając wiedzę, jaką daje znajomość wersji ostatecznej.
W A Chopin stosuje już ogólnie przyjętą notację stosowaną przy powtarzanych nutach lub figurach. Zapisane są w ten sposób: 2. połowa t. 1 oraz grupy 4 jednakowych akordów w t. 7-11, 13, 15 i 19-22. W KF (→Wn) skrótowy zapis użyty jest ponadto w t. 4-6, przy czym w Wn rozwinięto skrót w 2. połowie t. 1.
Użycie skrótu w KGS wiązało się ze złym rozplanowaniem 2. linijki tekstu, przepisywanego najprawdopodobniej z Wf – częściowo z powodu pomyłki i skreśleń w t. 4 zabrakło miejsca na 2. połowę t. 7, co skłoniło kopistkę do użycia skrótu.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach
zagadnienia: Skrótowy zapis A
notacja: Skróty pisowni i inne
