op. 35, Sonata b-moll, cz. I

 t. 93-96

	6 akcentów długich w KG i Wf1 (→Wf2) !!!   co pół taktu prócz 94. Akcenty 93-96 KG.                Na kliszy razem z cresc. - - - niżej
	2 akcenty długie w Wf3 (→Wf4) TGTU z cresc. - - "normalnym"
	6 akcentów krótkich w Wa tam gdzie KG tylko krótkie; też cresc. niżej
	6 znaków w Wn Akcenty 93-96 Wn (z cresc.)

Porównanie różnych źródłowych wersji akcentacji i łukowania t. 93-97 i 221-225, pozwala na prześledzenie procesu zmian notacji, którego wynikiem jest przemiana strukturalnej koncepcji tych fragmentów. Zakładając naturalną, zgodną z biegiem muzyki, kolejność pisania i korygowania poszczególnych źródeł, można wyróżnić trzy fazy kształtowania się tej koncepcji:

1. Ścisłe nawiązanie do struktury motywicznej t. 81-90 i 209-218.
   Stan ten widzimy w KG (→Wn) i Wf1 (→Wf2), w których zarówno łuki, jak i akcenty w zasadzie dokładnie odpowiadają t. 81-84 (pomijając przypadkowe niedokładności):
   
2. Rezygnacja z wydzielania trójnutowych motywów z akcentowaną środkową nutą.
   Do głosu dochodzi naturalne ugrupowanie akordów, w którym uchwytną słuchowo strukturą stają się trójki jednakowych akordów z akcentem metrycznym na ostatnim z nich. Grupy te nie są przez Chopina w żaden sposób oznaczone, gdyż użyte są jedynie jako budulec większych, jedno- i dwutaktowych struktur w ramach czterotaktu. Artykułuje je ruch górnego głosu, dzielący czterotakt na dwa dwutaktowe odcinki, każdy z wewnętrzną kulminacją, podkreśloną akcentem i chwilową zmianą nuty basowej.
   Etapowi temu odpowiada pisownia KG i Wf w repryzie (t. 221-224):
   
   W nawiasach podano elementy, które nie występują we wszystkich źródłach. Natomiast klamerkami zaznaczono wspomniane grupy jednakowych akordów. Ich znaczenie staje się jasne w końcowej frazie ekspozycji (t. 97-100 i 225-228), w której są one wykorzystane jako aktywne, początkowe elementy pięcionutowych motywów – patrz przykład niżej.
3. Ujednolicenie akcentacji ekspozycji i repryzy (w korekcie Wf3) i udoskonalenie łukowania repryzy w podkładzie do Wa.
   Korygując Wf3 (→Wf4) Chopin nie usunął łuków, ale zniwelował ich działanie, eliminując związane z nimi akcenty:
   
   Pozostawienie tylko dwóch akcentów scala ten czterotakt, kształtując falę crescenda z wyraźnie oznaczonymi dwoma grzbietami. W przygoto­wy­wanym zapewne w tym samym czasie podkładzie do Wa Chopin zajął się tylko repryzą – dodane łuki l.r. podkreślają początek 2. i 4. taktu odcin­ka, a łuk pr.r. akcentuje jedność całej struktury:
   

Można zatem stwierdzić, że eliminacja rozdrobnionych motywów, nawiązujących do już wykorzystanego schematu, pełni dwojaką funkcję – kształtuje zwartą, czterotaktową strukturę dynamiczną, a zarazem wyraźniej przygotowuje motywicznie wejście efektownej frazy końcowej.

kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach; Poprawki i zmiany

zagadnienia: Akcenty długie, Autentyczne korekty Wf, Niedokładności KG

notacja: Artykulacja, akcenty, widełki