|
E-e w źródłach (odczyt dosłowny) |
|
Es-es (możliwa interpretacja) |
|
Wariantowa propozycja redakcji |
Ten unikatowy w twórczości Chopina (jeśli nie liczyć znacznie krótszego Preludium es op. 28 nr 14) i w ogóle w muzyce romantycznej utwór nasuwa kilka wątpliwości co do ostatecznej wysokości dźwięków. Dotyczy to:
- ostatniej trioli t. 22, 47 i 50, gdzie tekst źródłowy nie zawiera wyraźnego błędu, ale ze względów harmonicznych można podejrzewać przeoczenie przez Chopina znaków odwołujących uprzednie alteracje. Ponieważ jednak strona harmoniczna jest w Finale często niejednoznaczna, w tekście głównym pozostawiamy wersje źródłowe, proponując ewentualne uzupełnienia w formie znaków chromatycznych nad i pod pięcioliniami. Jest to też w pewnym stopniu wsparte brakiem poprawek w egzemplarzach lekcyjnych;
- trzeciej trioli t. 63, gdzie odczytana dosłownie notacja źródeł, opartych bezpośrednio na [A], jest błędna – 8. ósemka brzmi A-as. Także w tym przypadku ani argumenty stylistyczne, ani źródłowe nie wskazują zdecydowanie jednej z wersji, jednak tutaj na jakąś koniekturę trzeba się zdecydować. W tekście głównym proponujemy As-as, gdyż za bardziej naturalne uważamy odczytanie nuty zapisanej bez przygodnego znaku chromatycznego jako zgodnej z oznaczeniem przykluczowym.
kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Adiustacje redakcyjne
zagadnienia: Przeoczenia odwołania alteracji
notacja: Wysokość
Powrót do adnotacji