|
|
|
|
|
|
Akcenty w t. 2 i 10, dodane przez Chopina w korekcie Wf (→Wn,Wa), odtworzono w wydaniach jako krótkie. Może to być wynik niezrozumienia Chopinowskiego wpisu – znormalizowane akcenty długie nie były wówczas (i długo potem) stosowane w wydawnictwach muzycznych (por. Etiudę a nr 2, t. 25-26 oraz 8 i 12). Problem wyboru rodzaju akcentu pojawia się w tej Etiudzie wielokrotnie – wiele akcentów A kształtem lub wielkością sugeruje użycie akcentu krótkiego mimo kontekstu melodycznego typowego dla akcentów długich. Zdaniem redakcji może to się wiązać z widoczną ewolucją charakteru skrajnych części utworu, co wyraziło się najdobitniej w zmianie określenia tempa – w A było to jeszcze Vivace non troppo – ale także w zwiększeniu liczby szczegółowych określeń wykonawczych, w tym akcentów. Niewykluczone więc, że krótsze, niż można by oczekiwać, znaki wiązały się z szybszym tempem i mniej eksponowaną liryczną ekspresją tematu.
kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach
zagadnienia: Akcenty długie, Autentyczne korekty Wf
notacja: Artykulacja, akcenty, widełki
Powrót do adnotacji