Wf1
Tekst główny
A - Autograf
Wf - Wydanie francuskie
Wf1 - Pierwsze wydanie francuskie
Wf2 - Poprawiony nakład Wf1
WfD - Egzemplarz Dubois
WfJ - Egzemplarz Jędrzejewiczowej
WfS - Egzemplarz Stirling
Wn - Wydanie niemieckie
Wn1 - Pierwsze wydanie niemieckie
Wn2 - Drugie wydanie niemieckie
Wn3 - Trzecie wydanie niemieckie
Wn4 - Czwarte wydanie niemieckie
Wa - Wydanie angielskie
Wa3 - Poprawiony nakład [Wa2]
Wa4 - Zmieniony nakład Wa3
porównaj
  t. 1-14

  w A

!!!    miniat: t. 1 od 2. ósemki + t. 5. od 2. do 5. ósemki, tylko gróna 5linia, z numerami taktów.       Tu tr= widły jak TGTU bez nawiasów, t. 1-2, 5-6, 9;     red= widły jak TGTU bez nawiasów, t. 1-2, 5-6, 9-10, 13-14.

Wf

!!!    tylko te, co w t. 1-2, 5-6, 9-10, 13-14 są w TGTU bez nawiasów.  w t. 5 i 13 od 2. ósemki do pomiędzy 3. a 4.; w t. 9 od 2. do 4.   wszędzie od 5. do 6. ósemki

Wn

!!!    =Wf, ale tylko w t. 13 (puste t. 5 i 9)

Wa

!!!    to, co Wf (t. 5, 9, 13), ale  zawsze tylko od 2. do 3. ósemki

Propozycja redakcji

Chopin w A oznaczył szczegółowe zmiany dynamiczne w każdym takcie. Wyłaniający się z nich precyzyjny rysunek zniuansowanego frazowania jest tak konse­kwentny i sugestywny, że trudno uwierzyć, by Chopin narażał wydawcę na usuwanie tylu prawidłowo wyszty­chowanych znaków. Przypuszczalnie wszystkie zostały pominięte w wyniku pośpiechu lub niestaran­ności sztycharza, co więcej, brak w Wn widełek w t. 5, 8 i 9, może oznaczać, że i tych znaków nie było początkowo w Wf, a Chopin dodał je w trakcie ostatniej korekty. Jeśli jednak choć jeden ze znaków widocznych w Wf był dodany przez Chopina w korekcie, to znaczy, że kompozytor skontrolował w tym wydaniu znaki dynamiczne tego fragmentu i uznał je za wystarczające. Obraz muzyki, jaki przekazuje Wf, mimo że mniej szczegółowy, wydaje się całkiem przekonujący:

  • pierwsze oznaczone zmiany dynamiczne pojawiają się w t. 3-4, co wyodrębnia te dwa takty i scala pierwszy czterotakt;
  • w drugim czterotakcie, rozpoczynającym się w progresji o sekundę wyżej niż pierwszy, para znaków dynamicznych sugeruje nieco wyrazistsze niuansowanie, podkreślające dysonanse związane z trybem mollowym;
  • podobne niewielkie falowanie dynamiczne towarzyszy już odtąd obu następnym wystąpieniom tej frazy (t. 9 i 13).

Dlatego oba główne, źródłowe zestawy znaków – A i Wf – uważamy za równorzędne, a ponieważ wydają się one w dużym stopniu komplementarne, propo­nu­jemy je w tekście głównym w formie wariantowej.

Także pominięte w wydaniach określenia cresc. w t. 7 i 15 można, zdaniem redakcji, uważać za wskazówki fakultatywne, zaś drugi znak  w t. 8 wzmacnia tylko artykulację motywów wskazaną łukami. Patrz też t. 17-25.

Porównaj to miejsce w źródłach »

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach; Poprawki i zmiany

zagadnienia: Niedokładności Wf

notacja: Artykulacja, akcenty, widełki

Przejdź do tekstu nutowego

.