W źródłach występuje szereg nieścisłości w notacji przygodnych znaków chromatycznych. Nie powodują one jednak trudności w ustaleniu prawidłowego tekstu. Pojawiają się także znaki przypominające, naszym zdaniem niepotrzebne. Drugą połowę t. 22 omawiamy osobno ze względu na różnicę enharmoniczną w zapisie 10. szesnastki. W poniższej tabeli zestawiono różnice występujące w poszczególnych źródłach (obecność lub brak niezbędnego znaku oznaczamy jako ++ lub ––; obecność lub brak znaku przypominającego jako + lub –):
| t. 21 | t. 22 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
 c2 |
 es2 |
 fis2 |
g2 |
es2 |
c2 |
es2 |
|
| KLI | –– | – | – | –– | –– | –– | – |
| Wfkor | –– | – | – | –– | ++ | –– | – |
| Ao,Wf,Wa2-3 | ++ | – | – | ++ | ++ | ++ | – |
| Wn1 | ++ | – | – | –– | ++ | ++ | – |
| Wn2-3 | ++ | + | + | ++ | ++ | ++ | + |
| Wa4 | ++ | – | – | ++ | ++ | ++ | + |
| Wn4-5 | ++ | + | – | ++ | ++ | ++ | – |
c2 dotyczy dolnego głosu na 2. mierze obu taktów,
es2 dotyczy kolejno 5. i 16. nuty t. 21 oraz 5. nuty t. 22.
kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach
zagadnienia: Adiustacje Wa, Adiustacje Wn, Znaki ostrzegawcze, Autentyczne korekty Wf
notacja: Wysokość
Powrót do adnotacji