|
es w KJ !!! miniat: tylko dolna 5-linia, ten akord i następny. Tu w obu es jako dolna nuta, bez łuku |
|
|
es przetrzymane w WF !!! jak KJ tylko z łukiem przetrzymującym es |
|
|
f w Wp !!! jak TGTU ale bez kasownika |
|
|
!!! TGTU |
Dwie występujące w źródłach wersje podstawy basowej tego akordu rodzą szereg wątpliwości. Zakładając, że odczytujący Chopinowskie autografy nie popełnili tu błędów, mamy wcześniejszą wersję z es, zapisaną w [AI] (→KJ) i WF i późniejszą z f, zaczerpniętą z [A] (→Wp). Nie można jednak wykluczyć pomyłki w odczytaniu jednego z autografów. Za prawidłowością wersji z es przemawia jej niezależne odczytanie przez dwie osoby, Ludwikę i Fontanę. Więcej argumentów można jednak znaleźć za f w Wp:
- łatwiej wyobrazić sobie niedokładny, mylący zapis w roboczym [AI] niż w wykończonym [A], który ofiarowany był zapewne w charakterze kartki z albumu i opracowany z widoczną dbałością o szczegóły;
- Chopinowski sposób pisania interwału sekundy – obie nuty w jednej linii – sprzyjał błędnemu odczytaniu go jako tercji (por. np. uwagę do t. 23); błąd w przeciwną stronę nigdy się nie zdarzył;
- postęp harmoniczny w wersji z f jest bardziej naturalny.
Osobną kwestią jest przetrzymanie es w WF. Brak odpowiedniego łuku w KJ sugeruje, że jest on dodatkiem Fontany. Domysł potwierdza arpeggio na 2. mierze taktu, przed całym akordem nie mające przy przetrzymaniu es racji bytu. W wypisanym nutami powtórzeniu głównej części Poloneza (w KJ i Wp oznaczonym jako Da Capo) łuk znajduje się w WfF, ale nie w WnF.
Do przyjętego w tekście głównym f dodajemy ostrzegawczy 
.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne
notacja: Wysokość