|
|
|
|
Łuki w A stawiane są często niedokładnie, zdradzając pośpiech kompozytora. Pierwszym i wymownym przykładem tego zjawiska jest łuk, rozpoczynający się w t. 1, którego koniec sięga 1. nuty w t. 5. Trudno przypuszczać, by Chopin, oddzieliwszy czterotaktowy wstęp podwójną kreską taktową, chciał go równocześnie połączyć łukiem z początkiem tematu rozbrzmiewającego ponad oktawę wyżej. Znacznie bardziej prawdopodobne jest, że pisząc łuk, który miał prawo uważać za oczywisty, nie zwrócił uwagi na zbyt daleko sięgający koniec linii. Podobne sytuacje spotykamy jeszcze w kilku miejscach, np. w t. 22-23 i 49-50. Innym jaskrawym przykładem niezgodności widocznego zasięgu znaku ze strukturą frazy, jest łuk w t. 75-76. Tego rodzaju sytuacje występują również w Mazurku g nr 1.
kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach
zagadnienia: Niedokładne łuki A
notacja: Łuki
Powrót do adnotacji