Tekst Wn (→Wf,Wa,Ww) odpowiada wersji użytej przez Chopina w analogicznym t. 312. Powodem ingerencji adiustatora mogły być występujące w wersji A kwinty równoległe es-b – f-c1, uwypuklone brzmieniowo uderzeniem tej drugiej kwinty na 3. ósemce jako jedynego współbrzmienia (nie licząc przetrzymanych nut). Wersja t. 312 jest niewątpliwie zręczniejsza harmonicznie i niewykluczone, że Chopin przy jakichś późniejszych poprawkach wprowadziłby ją także tutaj. Jest to jednak tylko przypuszczenie, Chopin żadnych poprawek po przekazaniu A Haslingerowi już nie robił i – sądząc z korespondencji (patrz list cytowany w charakterystyce Wn1 w cz. I Sonaty) – nie chciał robić. Biorąc pod uwagę, że wskazane niedoskonałości wersji A w znikomym stopniu wpływają na odbiór tej frazy, nie mówiąc o całości dzieła, w tekście głównym pozostawiamy jedyną autentyczną wersję tego miejsca. Wersję wydań, opartą na autentycznym i prawdopodobnie późniejszym tekście analogicznego zwrotu można wszakże traktować jako dopuszczalny wariant.
Interesującą paralelę do omawianej sytuacji znajdujemy w Etiudzie As, drugiej z trzech etiud napisanych dla "Méthode des Méthodes", Dbop. 36 nr 2. W autografie i pierwszym wydaniu Etiudy t. 5 ma następującą postać: 
. W górnych głosach występują tu kwinty równoległe as1-es2 – b1-f2, również dość wyraźnie słyszalne dzięki samodzielnemu uderzeniu drugiej z nich (nie licząc zdwojenia oktawowego górnej nuty). W drugim wydaniu Chopin zmienił postęp wewnętrznego głosu, unikając tych kwint: 
.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach
zagadnienia: Adiustacje Wn
notacja: Rytm
