Łukowanie t. 109-119 i 276-286 przynosi szereg problemów redakcyjnych, wynikających z nie zawsze precyzyjnej notacji A i różnic pomiędzy tym autogarfem a Wf, wskazujących na możliwość poprawek lub uzupełnień Chopinowskich w [KF] lub korekcie Wf1. Poniżej grupujemy miejsca o podobnej problematyce:
- Łuki nad pochodami oktaw nastręczają najmniej kłopotów – tylko na końcu t. 109 i 280 zasięg łuku A może budzić wątpliwości ze względu na przejście od t. 110 (281) do nowej linii, w której nie ma dokończenia tego łuku. Podobną niedokładność ma również Wf w t. 276-277. Poza tym łuki obejmują całe pochody 7 oktaw.
- Łuki w t. 110, 112 i analog. (w sumie 12 miejsc) rozpoczynają się albo od synkopowanej półnuty, albo od następnego akordu. W A zdecydowanie przeważa ta druga wersja – tylko w t. 110 łuk obejmuje półnutę. Stanowi to wyraźny kontrast w stosunku do wersji Wf (→Wa), w której obie możliwości wykorzystane są mniej więcej w połowie przypadków – 7 razy łuk rozpoczyna się od półnuty (t. 110, 112, 114, 279 i 283-285), 5 w pozostałych. Zwraca uwagę pewna regularność – za pierwszym razem dłuższe łuki występują w taktach przedzielonych pochodami oktaw, za drugim w trzech końcowych taktach tego odcinka. Może to świadczyć o poprawkach Chopina, być może wyrywkowych – szczególnie łuk w t. 114-115 mógł być przedłużany przez Chopina, gdyż łuk A w tym miejscu oraz we wszystkich źródłach w analogicznym t. 281 obejmuje tylko kończącą takt triolę. Przedłużanie łuków triolowych tak, by objęły cały motyw spotykamy niejednokrotnie w utworach Chopina – por. np. Etiudę c op. 10 nr 12, t. 52-62 czy a op. 25 nr 11, t. 50-52. W ogóle łuki w t. 110, 112 i 114, a także generalnie w całym pierwszym fragmencie (t. 109-119) robią w Wf wrażenie starannie dopracowanych i logicznych. Wersję tę można traktować na równi z przyjętymi w tekście głównym łukami A.
- Omówiona wyżej grupa łuków wykazuje zróżnicowanie także, jeśli chodzi o momenty ich zakończenia. W A większość łuków kończy się pomiędzy szesnastką a 1. akordem następnego taktu, a rozstrzygnięcie, czy łuk dochodzi do tego akordu, czy nie, jest w wielu miejscach problematyczne. Przyjmując, że łuk kończący się za kreską taktową sięga do następnej nuty, stwierdzamy nieznaczną przewagę (7 do 5) takich właśnie łuków, wśród których kilka jest zupełnie wyraźnych. Jedyna sytuacja, w której łuki niewątpliwie kończą się na ostatnim akordzie taktu to zakończone triolą t. 114 i 281. W tekście głównym odtwarzamy w tych taktach te łuki triolowe, a pozostałe doprowadzamy do początku następnego taktu. Także w Wf przeważają dłuższe łuki – 9 kończy się w następnym takcie, a tylko 3 (w tym triolowy w t. 281) nie wychodzą poza kreskę taktową.
W Wn i Wa odtworzono z niewielkimi niedokładnościami lub błędami wersje ich podkładów, czyli A i Wf. Nie wpływały one na decyzje redakcyjne.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach
zagadnienia: Niedokładne łuki A, Adiustacje Wn, Adiustacje Wf, Niepewna kontynuacja łuku
notacja: Łuki