|
|
|
|
|
e2-h2 i e2-b2-c3 w Wn Wn na 1. szesnastce h2 (w kwincie z e2, które jest we wszystkich źr.); na 2. szesnastce b2 w trójdźwięku z e2 i c3 (które też są stałe)
|
Zarówno w Wf, jak i Wn dokonywano w tym miejscu poprawek, najprawdopodobniej z wersji: .png)
, powstałej przypuszczalnie w wyniku błędnego odczytania przez sztycharza Wf następującej pisowni [A]: .png)
(podobne problemy z odtworzeniem Chopinowskiego zapisu prymy zwiększonej – patrz Ballada g op. 23, t. 170). W wersji Wf (→Wa), niewątpliwie autentycznej, niewłaściwa kolejność nut b2 i h2 w zapisie 1. akordu powoduje, że środkowa nuta 2. akordu brzmi błędnie h2. W tekście głównym zamieniamy więc te nuty, a ponadto wprowadzamy współczesną notację prymy zwiększonej. Wersję Wn, którą można przypisać zarówno Chopinowi, jak i adiustatorowi, można traktować jako potencjalnie autentyczny wariant.
Bemol przy pierwszej nucie nie miałby sensu, ponieważ jest już przy kluczu, a późniejszy kasownik powodowałby mało prawdopodobny dysonans na 2. szesnastce – e2-h2-c3.
[moja wersja w ang] Tekst główny pochodzi z Wf, wariant – z Wn. W obu wydaniach dokonywano w tym miejscu poprawek, najprawdopodobniej z wersji: , powstałej przypuszczalnie w wyniku błędnego odczytania przez sztycharza Wf następującej pisowni [A]: . Wersja Wf, jako niewątpliwie autentyczna, musi być uznana za główną; wersję Wn, którą można przypisać zarówno Chopinowi, jak i adiustatorowi, przytaczamy w formie wariantu.
Porównaj to miejsce w źródłach»
kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne; Poprawki i zmiany
zagadnienia: Błędy Wf, Adiustacje Wn, Autentyczne korekty Wf, Autentyczne korekty Wn, Błędy powtórzone Wa
notacja: Wysokość