Strona: 
Źródło tekstu: 
s. 3, t. 75-112
s. 1, t. 1-36
s. 2, t. 37-74
s. 3, t. 75-112
s. 4, t. 113-147
Tekst główny
Tekst główny
Wp - Wydanie polskie
Wp1 - Pierwsze wydanie polskie
Wp2 - Zadiustowany nakład Wp1
Wp3 - Poprawiony nakład Wp2
Wp4 - Zrewidowany nakład Wp3
Wn - Wydanie niemieckie
Wn1 - Pierwsze wydanie niemieckie
Wybierz uwagi: 
Kategoria
Wszystkie
Niejasności graficzne
Interpretacje merytoryczne
Różnice w źródłach
Adiustacje redakcyjne
Poprawki i zmiany
Informacje źródłowe i stylistyczne
Notacja
Wszystkie
Wysokość
Rytm
Łuki
Artykulacja, akcenty, widełki
Określenia słowne
Pedalizacja
Palcowanie
Ozdobniki
Skróty pisowni i inne
Różnice
Bez różnic
Wp - Wydanie polskie
Wp1 - Pierwsze wydanie polskie
Wp2 - Zadiustowany nakład Wp1
Wp3 - Poprawiony nakład Wp2
Wp4 - Zrewidowany nakład Wp3
Wn - Wydanie niemieckie
Wn1 - Pierwsze wydanie niemieckie
Ważność
Wszystkie
Ważne
Główne
Prezentacja
Filtrowanie 
Kopiuj link PDF Tekst główny


  t. 89-112

We wszystkich źródłach takty te nie są objęte znakami repetycji, lecz dwa razy w całości wypisane. Teksty obu wystąpień tego odcinka praktycznie się nie różnią – istniejące drobne różnice mają charakter niedokładności lub błędów w odtworzeniu podkładu, względnie są rezultatem korekt w jednym z analogicznych miejsc. Jest zatem niemal pewne, że w [A] Chopin oznaczył powtórzenie znakami repetycji (lub jakimś nieformalnym skrótem, jeśli [A] miał roboczy charakter). Zachowane rękopisy innych utworów, nieprzygotowywane przez Chopina do publikacji, świadczą bardzo wyraźnie o dążeniu do możliwie zwięzłego zapisu – por. np. jeden z autografów Walca f WN 55 czy różne autografy Walców op. 64 nr 1 i 2. Istnieją też udokumento­wane przypadki zmian sposobu notacji powtó­rzeń wprowadzanych przez wydawców, np. Polo­nez cis op. 26 nr 1, w którym powtórkę t. 1-12, oznaczoną w autografie znakami repetycji, zastąpiono w druku dwukrotnym wypisaniem całego powtarzanego odcinka.

Tekst źródeł w pełnej wersji podajemy tylko w transkrypcji graficznej (wersja "transkrypcja"). Podwójna numeracja taktów stosowana w tran­skrypcjach – numer taktu w tekście głównym i transkrypcjach merytorycznych łamany przez numer taktu na skanach źródeł – umożliwia ła­twą identyfikację odpowiadających sobie frag­men­tów. Zmieszczenie 23 dodatkowych taktów w transkrypcjach graficznych wymagało znacznej zmiany rozplanowania tekstu, co powoduje, że znaczniki uwag, powiązane z transkrypcjami merytorycznymi, w transkrypcjach graficznych nie sygnalizują swoim poło­że­niem fragmentów tekstu, których dotyczą.

W przypadku różnic pomiędzy obydwoma wystąpieniami danego miejsca, w transkrypcjach merytorycznych (wersje "redakcja") stosujemy warianty dla pokazania drugiej wersji. Jeśli różnica polega na obecności lub braku jakiegoś znaku, podajemy go w nawiasie okrągłym, gdy występuje za 1. razem, a kwadratowym, gdy za drugim. Różne postacie tego samego znaku, np. łuki czy widełki dynamiczne o różnym zakresie, podajemy obok siebie, znak z t. 89-111 bez nawiasu, bliżej tekstu, znak z t. 113-135 – w nawiasie kwadratowym.

Porównaj to miejsce w źródłach»

kategoria redakcyjna: Adiustacje redakcyjne

zagadnienia:

notacja: Skróty pisowni i inne

Brakujące oznaczenia na źródłach: Wp1, Wp2, Wp3, Wp4, Wn1