Dwa główne argumenty przemawiają za tym, że Chopin mógł się pomylić, pozostawiając 1. nutę taktu bez 
dającego g2:
- analogia z trzema poprzednimi frazami, w których 1. nuta pr.r. zawsze, zarówno w Ces-dur, jak i B-dur, tworzy z basem interwał wielkiej nony;
- dość częsta u Chopina niepewność co do obecności ostatniego znaku przykluczowego, w tym wypadku
ges. O tym, że Chopin nie był pewien, czy znaku przygodnego wymaga g czy ges, świadczy dwukrotnie postawiony przed ges2 w t. 27 i 35. Skoro zaś Chopin opatrzył bemolem – w zasadzie zupełnie niepotrzebnie – nutę ges2, logiczne jest uznanie, że odpowiednią nutę bez należy odczytywać jako g2.
Z tego względu w tekście głównym proponujemy rozwiązanie wariantowe ze wskazaniem na g2.
Kasownik dodano, przypuszczalnie na podstawie porównania z t. 31, w Wn2.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne
zagadnienia: Adiustacje Wn, Przeoczenia znaków aktualnej tonacji, Ostatni znak przykluczowy
notacja: Wysokość