mUltimate Chopin

op. 2, Wariacje, całość

Tekst Porównanie Uwagi Źródła Opis

Zagadnienia : Adiustacje Wf

t. 45-46

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

Pisownia A (→Wn→Wa,WfSB)

! miniat: wycinek, 2 pierwsze triole 45, tylko dolna 5-linia.           EZTU 4 miejsca

Pisownia Wf1 (→Wf2)

EZnieU
..

W tekście głównym umieszczamy trzydziestodwójkę pod/nad ostatnią nutą trioli szesnastkowej w każdym z 4 miejsc, w których taka kombinacja występuje, zgodnie z zapisem A (→Wn→Wa,WfSB). W Wf1 (→Wf2) trzydziestodwójka w tych figurach umieszczona jest po ostatniej szesnastce trioli. Jest to z pewnością dowolna adiustacja sztycharza tego wydania, który nie wiedział jeszcze, że Chopin stosuje tę barokowo-klasyczną konwencję, w XIX w. stopniowo wypieraną przez zapis zgodny ze ściśle wyliczonymi nominalnymi wartościami rytmicznymi nut.
Konwencję tę stosował Chopin w całej swojej twórczości – patrz poświęcony temu rozdział w: Jan Ekier Wstęp do Wydania Narodowego, Zagadnienia edytorskie, s. 174.

We wszystkich miejscach (a także w t. 44) ApI notuje rytm punktowany w dwukrotnie większych wartościach rytmicznych, jako . Jest to oczywista pomyłka.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Rytmy punktowane i triole , Adiustacje Wf

t. 46

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

Łuk A, interpretacja kontekstowa

Łuk w Wn1 (→Wn2)

EZnieU1

Łuk w Wf i Wa

EZnieU2

Łuk w Wn3

EZnieU3
..

Końcówka łuku A jest zdaniem redakcji niedokła­dna – Chopin nie doprowadził łuku do ostatniej szesnastki, by zachować czytelność rękopisu. Łuk z pewnością dotyczy dolnego, wypełnionego trio­lami szesnastkowymi głosu pr.r., i ma obejmować cały takt, jak to w sposób niebudzący wątpliwo­ści zostało oznaczone w t. 45. W ten sposób zin­terpretowany łuk podajemy w tekście głównym. W Wn1 i pozostałych wydaniach oprócz Wn3 łuk rozpoczęto od 2. trioli, co jest niedokładnością spowodowaną umieszczeniem 1. trioli na dolnej pięciolinii. Końcówkę łuku, w Wn1 (→Wn2) odtwarzającą dokładnie notację A, uznano w Wf i Wa za niestarannie wyrysowaną i skrócono. Właściwy zakres z obu stron ma natomiast łuk Wn3, jednak i on, tak jak łuki w pozostałych wydaniach, obejmuje rownież górny głos pr.r., który Chopin w A wyraźnie ominął.

kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa , Niedokładne łuki A , Adiustacje Wn , Adiustacje Wf

t. 55-61

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

Ćwierćnuty po półnutach w ApI i A (→Wn→WfSB)

! miniat: wycinek A (zastąpić ten co jest) t. 55, obie pięciolinie.                 TGTU cała strona = ćwierćnuty z kropką na 2. i 6. ósemce taktów

Ćwierćnuty po półnutach w ApI i A (→Wn→WfSB)

! miniat: jak war_11.                EZTU, 3. linia 58A_red

Ćwierćnuty razem z półnutami w Wa

EZnieU prócz 3. linijka, 6. nuta, która EZnieU1

Ćwierćnuty razem z półnutami w Wa

EZnieU cała strona (zrobione 55)

Różne rytmy w Wf

EZnieU na początku 55 i 60, poza tym TGTU

Różne rytmy w Wf

EZnieU na początku 55 i 60, poza tym TGTU oprócz 58, gdzie 58A_red
..

Inaczej niż w t. 16-17 i następnych, w Wn rozplanowanie nut l.r. jest tu prawidłowe, pokazujące wyraźnie 4 uderzenia w każdej półtaktowej figurze (jedynie na początku t. 60 druga nuta – ćwierćnuta z kropką – zapisana jest zbyt blisko półnuty, co rozpatrywane bez kontekstu całego tego fragmentu mogłoby budzić wątpliwości). Mimo to w Wf w 2 miejscach, właśnie na początku t. 60 i przedtem na początku t. 55, ćwierćnutę z kropką dołączono do półnuty, sugerując ich równoczesne uderzenie (taki sam błąd popełniono jeszcze na początku t. 62). W WfSB rozplanowanie l.r. jest w wielu miejscach niedokładne, ale są to wyraźne usterki z niestaranności, niewpływające, jak się wydaje, na zrozumienie struktury rytmicznej tych taktów. Najdalej idące zniekształcenie wprowadzono w Wa, w którym we wszystkich miejscach punktowane ćwierćnuty tworzą zbitkę z poprzedzającymi półnutami, co nakazuje ich jednoczesne wykonanie (także w t. 62).

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa , Niedokładności Wn , Adiustacje Wf

t. 58

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

Ortografia źródeł

! miniat: wycinek od d4 do ges/fis3 (29.), tylko górna 5-linia.          tr = t58 A tr;                     red = t58 A red

Ortografia proponowana przez redakcję

EZTU
..

Autentyczna notacja chromatyczna opadającej części biegnika w niewielkim tylko stopniu uwzględnia oddziaływanie uprzednio wpisanych znaków:

  • W kilku miejscach Chopin wybiera warianty enharmoniczne wymagające większej niż to konieczne liczby znaków chromatycznych – cis4 jako 15. nuta, b3 (18.), gis3 (25.), fis3 (29.), e3 (33.), cis3 (39.), h2 (43.). Ponieważ w tego rodzaju postępie chromatycznym enharmoniczne warianty pisowni nie wpływają praktycznie na zrozumienie muzyki, wyjątkowo zmieniamy tę ortografię w tekście głównym, aby uniknąć jego nadmiernego zagęszczenia. Pozwala to zredukować liczbę znaków na 2., 3. i 4. mierze taktu o 8 (w zapisie autentycznym liczymy także 3 znaki przeoczone przez Chopina – patrz niżej).
  • Przy założeniu – raczej niepodważalnym – regularnej struktury figuracji Chopin w trzech miejscach pominął  odwołujący alterację z wcześniejszej części taktu – brak przywrócenia c4 (14. nuta), a3 (20. nuta) i f3 (31. nuta).
  • Niepotrzebnie powtórzony został  przed gis3 (22. nuta).

Notację tę powtórzono bez zmian w większości wydań. Jedynie w WfSB dodano przywracający c4 (14. nuta).

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne

zagadnienia: Przeoczenia odwołania alteracji , Adiustacje Wf , Błędy powtórzone Wn , Błędy powtórzone Wf , Błędy powtórzone Wa

t. 63

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

Tylko staccato w ApI

staccato ma leggier. w A (→Wn→WfSB)

! miniat: wycinek, te 3 słowa, tylko górna 5-linia.          EZTU

staccato leggiero w Wf

EZnieU2

staccato ma leggiero w Wa
..

W tekście głównym zachowujemy rozbudowaną wskazówkę wykonawczą w wersji A (→Wn→WfSB). W pozostałych wydaniach Chopinowski, nie do koń­ca jasny skrót leggier. zastąpiono przez leg­gie­ro, co najprawdopodobniej odpowiada znacze­niem ale nie formą określeniu przewidywanemu przez Chopina – patrz uwaga do t. 14. Przy tym w Wa zastosowano więcej skrótów, a w Wf1 (→Wf2) pominięto 'ma', zmiany te niemal na pewno są następstwem adiustacji lub niedokład­ności sztycharza.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Niedokładności Wf , Adiustacje Wn , Adiustacje Wf , Niedokładności A