KGS
Tekst główny
A - Autograf
KF - Kopia Fontany
AB - Autograf Beauchesne
ASz - Autograf Szeriemietiew
KGS - Kopia George Sand
Wf - Wydanie francuskie
Wf1 - Pierwsze wydanie francuskie
Wf2 - Poprawiony nakład Wf1
WfD - Egzemplarz Dubois
WfJ - Egzemplarz Jędrzejewicz
WfS - Egzemplarz Stirling
WfSz - Egzemplarz Szczerbatow
Wn - Wydanie niemieckie
Wn1 - Pierwsze wydanie niemieckie
Wn2 - Zrewidowany nakład Wn1
Wn3 - Poprawiony nakład Wn2
Wa - Wydanie angielskie
Wa1 - Pierwsze wydanie angielskie
Wa1a - Poprawiony nakład Wa1
Wa2 - Zadiustowany nakład Wa1a
porównaj
  t. 9-12

13 taktów w A (→KFWn, →WfWa), ASz i KGS

!!!   miniat: nic.                   nibyESTU 9-12

9 taktów w AB

AB tylko pięciolinie, klucze, znaki przykluczowe, nr taktu, kreska taktowa.

Takty te zostały dodane przez Chopina już po ukończeniu utworu w pierwotnej wersji. Mówi o tym przypis dodany w A przy skrótowym zapisie tych taktów jako powtórzeniu (z za­znaczeniem odmiennej dynamiki) t. 5-8 – "uwaga dla wydawcy (z ul. Rochechouard [powinno być Rochechouart]): małe ustęp­stwo dla Pana xxx, który często ma rację"*. W oryginalnej, 9-taktowej postaci Preludium zostało wpisane do albumu hr. Alfreda de Beauchesne (AB) 30 stycznia 1840 r., a więc rok po zapisaniu rozszerzonej wersji i pół roku po jej opublikowaniu. Ponieważ jednak 5 lat później, w ASz Chopin zapisał pełną, 13-tak­tową wersję utworu, można sądzić, że na kształt AB miały wpływ czynniki pozamu­zycz­ne, a nie chęć powrotu do pierwotnej koncepcji.
Skrótowy zapis t. 9-12 pozostawia pewne decyzje redakcyjne domyślności redaktorów, np. umiejscowienie znaku  w t. 12, czy – mniej oczywiste – umiejscowienie określenia ritenuto w t. 8, 12 lub obu.


* W oryginale po francusku – 'note pour l'éditeur (de la rue Rochechouard) | petite concession faite à Mr xxx qui a souvent raison."
Wydawcą z ul. Rochechouart był Camille Pleyel, który nabył prawa wydawnicze do op. 28, choć edycję zrealizowało wydawnictwo Ad. Catelin et Cie. Na temat identyfikacji "Pana xxx" badacze reda­gujący współczesne wydania Preludiów wyrażali w komentarzach do swoich edycji różne poglądy – zdaniem Thomasa Higginsa (Norton Critical Scores), powtórzonym przez Paula Badurę-Skodę (Peters, nr 9900), był to muzykolog i krytyk Henri-Joseph Blaze, zwany Castil-Blaze, podpisujący się jako xxx, zasa­d­ność tej atrybucji stanowczo podważa Jean-Jacques Eigeldinger (Peters, nr 7532 i artykuł przywołany w charakterystyce A), utożsamiając "Pana xxx" z Camillem Pleyelem.

Porównaj to miejsce w źródłach »

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Poprawki i zmiany; Informacje źródłowe i stylistyczne

zagadnienia: Skrótowy zapis A, Zmiany długości fraz

notacja: Skróty pisowni i inne

Przejdź do tekstu nutowego