Strona: 
Źródło tekstu: 
s. 1, t. 1-24
s. 1, t. 1-24
s. 2, t. 25-39
s. 3, t. 40-50
s. 4, t. 51-62
s. 5, t. 63-77
s. 6, t. 78-91
s. 7, t. 92-103
s. 8, t. 104-113
s. 9, t. 114-126
Tekst główny
Tekst główny
Wf - Wydanie francuskie
Wf1 - Pierwsze wydanie francuskie
WfD - Egzemplarz Dubois
WfFo - Egzemplarz Forest
WfH - Egzemplarz Hartmann
WfJ - Egzemplarz Jędrzejewiczowej
WfS - Egzemplarz Stirling
Wn - Wydanie niemieckie
Wn1 - Pierwsze wydanie niemieckie
Wn2 - Poprawiony nakład Wn1
Wn2a - Zmieniony nakład Wn2
Wn3 - Drugie wydanie niemieckie
Wa - Wydanie angielskie
Wa1 - Pierwsze wydanie angielskie
Wa2 - Poprawiony nakład Wa1
Wa3 - Zmieniony nakład Wa2
Wybierz uwagi: 
Kategoria
Wszystkie
Niejasności graficzne
Interpretacje merytoryczne
Różnice w źródłach
Adiustacje redakcyjne
Poprawki i zmiany
Informacje źródłowe i stylistyczne
Notacja
Wszystkie
Wysokość
Rytm
Łuki
Artykulacja, akcenty, widełki
Określenia słowne
Pedalizacja
Palcowanie
Ozdobniki
Skróty pisowni i inne
Różnice
Bez różnic
Wf - Wydanie francuskie
Wf1 - Pierwsze wydanie francuskie
WfD - Egzemplarz Dubois
WfFo - Egzemplarz Forest
WfH - Egzemplarz Hartmann
WfJ - Egzemplarz Jędrzejewiczowej
WfS - Egzemplarz Stirling
Wn - Wydanie niemieckie
Wn1 - Pierwsze wydanie niemieckie
Wn2 - Poprawiony nakład Wn1
Wn2a - Zmieniony nakład Wn2
Wn3 - Drugie wydanie niemieckie
Wa - Wydanie angielskie
Wa1 - Pierwsze wydanie angielskie
Wa2 - Poprawiony nakład Wa1
Wa3 - Zmieniony nakład Wa2
Ważność
Wszystkie
Ważne
Główne
Prezentacja
Filtrowanie 
Kopiuj link PDF Tekst główny


  t. 16-17

Łuk dis2-gis2 w Wf (→Wn)

!!!   miniat: 2. połowa t. 16 i pierwszy akord 17, tylko górna 5-linia, bez palców i dynamiki.           EZnieU              

Łuk fis2-gis2 w Wa

EZnieU1

Łuk dis2-h1 proponowany przez redakcję

EZTU              

Z notacji Wf (→Wn) nie wynika jasno, z którymi nutami należy łączyć końce łuku. Odczytany dosłownie, łuk prowadzi od dis2 wewnętrznego głosu do gis2 sopranowej kantyleny. Nie jest to niemożliwe, zwłaszcza że podział na głosy nie jest tu ściśle zanotowany – Chopin wydzielił górny głos tylko w 2. połowie t. 16, gdzie było to konieczne ze względu na różne wartości rytmiczne. Uwzględniając jednak możliwość niedokładnego odtworzenia pisowni [A], co w podobnych sytuacjach nieraz się zdarzało, można ten łuk sensownie przydzielić do górnego głosu, jak to zrobiono w Wa, lub do wewnętrznego pochodu tercjowego h1-dis2 – a1-cis2 – gis1-h1, co proponujemy w tekście głównym.

Porównaj to miejsce w źródłach »

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Adiustacje redakcyjne

zagadnienia: Adiustacje Wa

notacja: Łuki

Brakujące oznaczenia na źródłach: Wf1, WfS, WfD, WfJ, WfH, Wn1, Wn2, Wn3, Wa3, Wa1, Wa2, WfFo, Wn2a