t. 485-486
i w A, odczyt dosłowny EZnieU |
||
i > w A, interpretacja kontekstowa EZTU |
||
i > w Wn1 EZnieU1 (3 znaki) + EZnieU2 (1 akcent) |
||
i > w Wf EZnieU1 + EZnieU3 |
||
i w Wa EZnieU1 + akcent długi 485 EZnieU |
||
w Wn2 EZnieU1 |
Zdaniem redakcji, wirtuozowski rozmach i blask wymagają tu raczej akcentów niż diminuend, toteż w tekście głównym interpretujemy wszystkie znaki A jako akcenty (długie i krótkie). Wydrukowane w Wn (→Wf→Wa) znaki , jeszcze wydłużone w stosunku do notacji A, tym bardziej utrudniają odczytanie prawdopodobnego zamysłu kompozytora. Przesunięcia akcentu pod koniec t. 485 są z pewnością wynikiem niedokładności sztycharzy Wn1 i Wf1.
Porównaj to miejsce w źródłach»
kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach
zagadnienia: Akcenty długie, Niedokładności Wn, Niedokładności Wf, Błędy Wn, Niedokładności Wa
notacja: Artykulacja, akcenty, widełki