Chopinowskie uzupełnienia oznaczeń w t. 335, 337 i 341 dają same w sobie jasny obraz dynamiki końcowego fragmentu tej części Koncertu. Nie licząc 
w t. 337, można je też traktować jako uzupełnienie oznaczeń A:
-
w t. 335 jest naturalne nawet bez tej wskazówki – Chopin wskazał ten poziom dynamiczny już w t. 329, a potem są jeszcze dwie fale crescenda (t. 330 i 331-334), z których drugie, dłuższe prowadzi niemal bezpośrednio do omawianego miejsca. Podkreślenie dodatkowym oznaczeniem tej pełnej blasku i energii końcówki wydaje się jednak korzystne dla obrazu całości, toteż wprowadzamy tę wskazówkę do tekstu głównego. -
w t. 341 ma przypuszczalnie odzwierciedlać zmianę dynamiczną, wynikającą ze skromniejszej obsady tego motywu (tylko instrumenty dęte drewniane). Zdaniem redakcji jednak, sama zmiana faktury fortepianowej może być wystarczająca dla ukazania kontrastu instrumentacji, toteż notacja A nie robi wrażenia niekompletnej. Z tego względu w tekście głównym podajemy te oznaczenia w nawiasach.
Jeśli chodzi o w t. 337, to wskazuje ono na nieco odmienne w stosunku do A rozplanowanie dynamiki zakończenia. Podczas gdy w A Tutti z energią podejmuje domyślną dynamikę partii solowej, w Wf punkt kulminacyjny jest wyraźnie przesunięty na tryl kończący partię solową (oznaczony ), a następny czterotakt ma poziom dynamiczny o szczebel niższy (). W przypadku wykonania z orkiestrą nie jest to realistyczna proporcja, warto jednak pamiętać, że podobnie oznaczone jest połączenie końcowego trylu z Tutti w t. 181.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Poprawki i zmiany
zagadnienia: Autentyczne korekty Wf
notacja: Określenia słowne