Zagadnienia : Adiustacje Wn
|
t. 1-2
|
Utwór: op. 29, Impromptu As-dur
..
W Wn dokonano zmiany układu wiązań we wszystkich analogicznych miejscach (t. 4-5, 19-21, 83-84, 87-88 i 101-103). Pisownia A w t. 2, 16, 84, 88 i 101-103 dowodzi, że układ graficzny z jednym wiązaniem ósemek był przemyślany przez Chopina. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Adiustacje Wn |
|||||||||||||||||||||
|
t. 1-12
|
Utwór: op. 39, Scherzo cis-moll
..
Łuki pod pięciolinią w t. 1-4 i 9-12 zostały dodane w Wn z pewnością przez adiustatora, podobnie w t. 12-14 i wielu innych. Tego typu dublowanie oznaczeń występuje bardzo rzadko w źródłach autentycznych. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Adiustacje Wn |
|||||||||||||||||||||
|
t. 1
|
Utwór: op. 10 nr 1, Etiuda C-dur
..
W tekście głównym podajemy tytuł w brzmieniu przyjętym w Wf i potwierdzonym w autografach edycyjnych kilku Etiud (nr 5-8 i 12). Tytuł umieszczony w KLI, choć wcześniejszy, jest również autentyczny – Chopin sam określił tak jedną ze swych etiud w liście do przyjaciela – i odzwierciedla pragmatyczne podejście Chopina do kwestii nazw utworów (por. pierwotny tytuł Berceuse op. 57, "Warianty"). Z tego względu trudno przypuszczać, by rozbudowane tytuły Wn i Wa były czymś więcej niż tylko marketingowym chwytem wydawców, chętnie zresztą stosowanym także w innych gatunkach, np. walcach, w których do autentycznych tytułów dodawano różne przymiotniki: ‘grande’ w op. 18, 34, 42, ‘brillante’ w op. 34, ‘nouvelle’ w op. 42 (patrz też Etiudy op. 25). Także dedykację podajemy w brzmieniu Wf (→Wn). Jej rozszerzenie w Wa wydaje się być raczej pomysłem wydawcy, który jednak mógł to z Chopinem uzgodnić. Błędny inicjał imienia Liszta (J) pojawia się oprócz Wf1 (→Wa2→Wa3) także w niektórych egzemplarzach Wf2 i Wn1. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Adiustacje Wa , Błędy Wf , Dedykacje , Adiustacje Wn , Różne tytuły |
|||||||||||||||||||||
|
t. 1
|
Utwór: op. 10 nr 2, Etiuda a-moll
..
W tekście głównym tytuł i dedykację podajemy w niewątpliwie autentycznym brzmieniu przyjętym w Wf. Rozszerzenia zarówno tytułu (w Wn i Wa), jak i dedykacji (w Wa) pochodzą najprawdopodobniej od wydawców. Patrz Etiuda C nr 1, t. 1. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Adiustacje Wa , Błędy Wf , Dedykacje , Adiustacje Wn , Różne tytuły |
|||||||||||||||||||||
|
t. 1
|
Utwór: op. 10 nr 2, Etiuda a-moll
..
Dodatkowe palcowanie, występujące tylko w Wn, jest prawdopodobnie dodatkiem adiustatora, choć jako niewątpliwie poprawne mogłoby być dopisane przez Chopina. Ktokolwiek dokonał uzupełnienia, zauważył przypuszczalnie, że dopiero kwarta a1-d2 jest pierwszym dwudźwiękiem, w którym istnieje realna możliwość zastosowania innych palców niż 1-2. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Adiustacje Wn |
