Zagadnienia : Widełki dynamiczne kontynuujące
t. 4-6
|
Utwór: op. 26 nr 1, Polonez cis-moll
..
W t. 6, rozpoczynającym w A (→Wf→Wn) nową linię tekstu, Chopin wpisał nowe widełki . Jednak zasięg zarówno tego znaku, jak i poprzedniego (w t. 5) niedwuznacznie wskazują na intencję ciągłego crescenda w obu taktach. Tak też to odtworzono w wydaniach w wypisanej repetycji tych taktów (w Wa jednoznacznej pisowni użyto już przy pierwszym wystąpieniu tego miejsca). Biorąc pod uwagę, że w naszych transkrypcjach t. 5-6 wypadają w jednej liniii tekstu, stosujemy jeden znak , gdyż pozornie dosłowne odtworzenie dwóch znaków w takim układzie graficznym znacznie bardziej zmieniłoby ich sens. kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach zagadnienia: Widełki dynamiczne kontynuujące |
|||||||||
t. 5-6
|
Utwór: op. 35, Sonata b-moll, cz. II
..
Zdaniem redakcji najbardziej prawdopodobnym wyjaśnieniem istniejącej rozbieżności między źródłami opartymi na [A] jest stosowane niekiedy przez sztycharzy utożsamianie dwóch (lub więcej) następujących znaków z jednym dłuższym. Ewentualna poprawka Chopina w [A], wprowadzona już po przygotowaniu KG, która potencjalnie jest alternatywnym wyjaśnieniem, wydaje się mało uzasadniona:
Z tego względu w tekście głównym podajemy niebudzące żadnych wątpliwości źródłowych ani stylistycznych oznaczenia KG (→Wn). kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach zagadnienia: Adiustacje Wf , Widełki dynamiczne kontynuujące |
|||||||||
t. 5-6
|
Utwór: op. 63 nr 2, Mazurek f-moll
..
Rozdzielenie widełek w Wn to adiustacja ułatwiająca pracę sztycharzowi. W czasach Chopina oba zapisy traktowano często jako równoznaczne. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Adiustacje Wn , Widełki dynamiczne kontynuujące |
|||||||||
t. 6-7
|
Utwór: op. 45, Preludium cis-moll
..
W tekście głównym proponujemy rozwiązanie wariantowe, uwzględniające wersję zarówno Wn, jak i Wf (→Wa). Dwa znaki widoczne w Wf1 (→Wf2,Wa) mogły odpowiadać jednemu dłuższemu znakowi w autografie, albowiem w czasach Chopina, gdy widełki musiały być podzielone ze względu na rozpoczynającą się nową linię tekstu, wydawcy zastępowali je czasem dwoma znakami . Z tego względu proponujemy także alternatywną wersję z taką właśnie interpretacją znaków. Problem ten, ze względu na różnice w źródłach i wyraźne analogie w budowie motywów, pojawia się także w dziesięciu podobnych miejscach w dalszym biegu Preludium (na tej stronie w t. 10-11 i 20-21). kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Widełki dynamiczne kontynuujące |
|||||||||
t. 6
|
Utwór: op. 10 nr 7, Etiuda C-dur
..
A ma tylko w 2. połowie taktu, a Wf (→Wn,Wa3) tylko w pierwszej. Znaki dodane w 1. połowie taktu są niewątpliwie efektem korekty Chopina, nie jest to jednak oczywiste w przypadku znaku pominiętego w 2. części taktu. Dlatego w tekście głównym uwzględniamy uzupełnienia dokonane w Wf (interpretując znak jako kontynuację poprzedniego), ale nie rezygnujemy całkiem z widełek wpisanych w A (por. t. 7). Zbliżone rozwiązanie wprowadzono w Wa4. kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach zagadnienia: Adiustacje Wa , Błędy Wf , Autentyczne korekty Wf , Widełki dynamiczne kontynuujące |