|
Łuk as-ges w Wf, możliwy odczyt Wf łuk od as w 39, ale wygląda jakby był kontynuacją z poprzedniej linijki miniatura kombinowana koniec 38 i 2/3 z 39, l.r. łuk |
|
Łuk as-ges-f w Wn Wn TGTU=łuk tylko w 39 miniat. koniec 38 i 39, l.r. łuk |
|
Łuk as-as-ges-f w WaW WaW łuk od as na 3. w 38 do f w 39 miniat. koniec 38 i cały 39, l.r. łuk |
|
Łuk as-as-ges, alternatywna propozycja redakcji |
Interpretacja łuku Wf nad partią l.r. nastręcza trudności, gdyż zarówno jego początek, jak i koniec wydrukowano niedokładnie – łuk mógłby się zaczynać od as na końcu t. 38 lub na początku t. 39, a kończyć na ges lub f. Pamiętając, jak często łuki w Chopinowskich autografach bywają niedokładne, można sobie wyobrazić 4 potencjalnie możliwe zakresy tego łuku, z których dwa pojawiają się w wydaniach opartych na Wf (Wn i WaW):
- Czteronutowy łuk WaW. Za włączeniem do wydzielonego motywu tenorowego 3. miary t. 38 przemawia jej dwugłosowy zapis, inny niż w analogicznym t. 34, przeciw – nieznaczne wysunięcie początku łuku przed 1. nutę t. 39 i, rzecz jasna, brak łuku w t. 38 (na końcu poprzedniej liniijki). Wyraźnie oznaczone łukami podobne motywy można znaleźć np. w Polonezie-Fantazji op. 61, t. 105-107.
- Trzynutowy łuk w t. 38-39 (druga alternatywna propozycja redakcji). Tego typu motywów użył Chopin w bardzo charakterystyczny sposób np. w Polonezie c op. 40 nr 2, od t. 35. Podane wyżej argumenty za i przeciw objęciu łukiem as w t. 38 pozostają w mocy. Umiejscowienie końca łuku w t. 39 blisko 3. miary tego taktu też przemawia raczej przeciw tej wersji.
- Trzynutowy łuk w t. 39 (wersja Wn). Jest to zdaniem redakcji najbardziej prawdopodobna interpretacja łuku Wf, który wygląda, jakby wyryto go nieco (ok. 3 mm) na lewo od właściwego miejsca. Wersję tę podajemy w tekście głównym.
- Dwunutowy łuk as-ges w t. 39. Objęcie łukiem tej wypisanej appoggiatury wydaje się muzycznie sensownym rozwiązaniem. Od strony graficznej można zaś taki łuk uważać za odczyt dosłowny zapisu Wf.
W obu wersjach z łukiem dochodzącym do f wydzielamy tę ćwierćnutę z seksty As-f. Ma to na celu zachowanie jednolitego kierunku laseczek w objętym łukiem motywie (w źródłach wszystkie 3 ćwierćnuty górnego głosu w t. 39 mają laseczki skierowane w dół, przy czym ostatnia jest połączona z As dolnego głosu. To połączenie może być jednak wynikiem niewłaściwej interpretacji zapisu [A] – w notacji Chopinowskiej laseczki łączące poszczególne nuty dwudźwięków czy akordów często nie tworzyły jednej linii, tak iż As i f zapisane w pionie z laseczkami w dół mogły być łatwo uznane za jednogłosowo zapisaną sekstę.
kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach
zagadnienia: Adiustacje Wa, Niedokładności Wf
notacja: Łuki
Powrót do adnotacji