Tekst główny
Tekst główny
A - Autograf
KF - Kopia Fontany
KGS - Kopia George Sand
Wf - Wydanie francuskie
Wf1 - Pierwsze wydanie francuskie
Wf2 - Poprawiony nakład Wf1
WfD - Egzemplarz Dubois
WfJ - Egzemplarz Jędrzejewicz
WfS - Egzemplarz Stirling
WfSz - Egzemplarz Szczerbatow
Wn - Wydanie niemieckie
Wn1 - Pierwsze wydanie niemieckie
Wn2 - Zrewidowany nakład Wn1
Wn3 - Poprawiony nakład Wn2
Wa - Wydanie angielskie
Wa1 - Pierwsze wydanie angielskie
Wa1a - Poprawiony nakład Wa1
Wa2 - Zadiustowany nakład Wa1a
porównaj
  t. 1

Preludium E jest jedynym utworem Chopina, w którym partia pr.r. zapisana jest w całości w kluczu basowym na górnej pięciolinii*. Znamienne, że na zapis taki kompozytor zdecydował się prawdopodobnie dopiero pisząc A, o czym świadczy klucz basowy dopisany po wiolinowym oraz 1. akord pr.r., wpisany i skreślony na dolnej pięciolinii. Można na tej podstawie przypuszczać, że w pierwotnym zapisie Preludium cała partia pr.r. (być może bez najwyższych nut) była zapisana na dolnej pięciolinii, zgodnie ze zwykłym Chopinowskim modus operandi – por. np. Preludium es nr 14 czy Scherzo cis op. 39, t. 1-6 i 9-14, 486-497 i 502-505. Hipotezę tę potwierdza notacja partii l.r., która w całości, nawet w najniższym rejestrze, jest zapisana z laseczkami skierowanymi w dół (w naszych transkrypcjach tego nie zachowujemy). Zrozumiały nawyk rozpoczynania górnej pięciolinii kluczem wiolinowym dał o sobie znać na początku 3. i 4. linii tekstu – w A widać tam skreślenia fragmentów kluczy wiolinowych, którymi Chopin chciał rutynowo rozpocząć nową linię.


* Chopin w ogóle starannie unikał wprowadzania klucza basowego na górnej pięciolinii. Przykładów takiej notacji jest zaledwie kilka, np. Wariacje B op. 2, t. 50-51, 302-303, Polonez As op. 53, t. 153-154.

Porównaj to miejsce w źródłach »

kategoria redakcyjna: Poprawki i zmiany; Informacje źródłowe i stylistyczne

zagadnienia: Skreślenia A

notacja: Skróty pisowni i inne

Przejdź do tekstu nutowego

.