Zagadnienia : Naniesienia w egzemplarzach lekcyjnych

t. 3

Utwór: op. 28 nr 20, Preludium c-moll

e1 w A (odczyt dosłownyWf,KFWn), AB i Wa2

!!!   miniat: wycinek, od 2, ćwierćnuty do końca taktu, obie pięciolinie.                   Tu bez kliszy 

es1 w ASz, KGS, Wa1WfS

TGTU = bemol es1

..

Zdaniem redakcji, jest znacznie prawdopodob­niej­sze, że brak przywracającego es1, co dałoby na końcu taktu e1, jest jednym z licznych tego typu przeoczeń Chopina – patrz np. uwaga do t. 8 i 12, a także do Preludiów A nr 7, t. 13 czy f nr 18, t. 8. Uważamy zatem, że bemole wpisane lub dopisane w ASz, KGS i WfS definiują lub przy­wracają tu jedyny poprawny tekst, który przyjmu­jemy tym samym jako główny. Wersja z e1 zajęła jednak trwałe miejsce w historii mu­zy­ki, np. jako temat wariacji Feruccia Buso­nie­go (BV 213a) i Sergiusza Rachmaninowa (op. 22).
Zwraca uwagę dwukrotna adiustacja w Wa – najpierw dodano  w Wa1, a następnie usunięto go w Wa2.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Naniesienia w egzemplarzach lekcyjnych , Adiustacje Wa , Przeoczenia odwołania alteracji , Błędy A , Dopiski WfS

t. 12

Utwór: op. 28 nr 20, Preludium c-moll

Bez określeń w A (→KFWn, →WfWa) i ASz

!!!   miniat: 2 ostatnie takty, tylko górna 5-linia, wycinek, tu Wf.                       Tu bez kliszy 

 w AB i KGS

EZnieU t. 13

 w WfD

EZnieU1 t. 12

() – wariantowa propozycja redakcji

EZTU 

..

W wersji przeznaczonej do druku, a także w ASz, Chopin nie podał wskazówki, jak duże ma być końcowe crescendo. Określenia takie znajdują się jednak w AB i KGS, a także w WfD. W tekście głównym proponujemy (w formie wariantowej – w nawiasie)  wpisane przez Chopina do WfD, jako jedyne pochodzące bezpośrednio od kompozytora uzupełnienie tekstu A (→Wf). Zdaniem redakcji, wysokie prawdopodobieństwo autentyczności cechuje również  w KGS, co jest konsekwencją długoletniej, bliskiej zażyłości kopistki z Chopinem.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Naniesienia w egzemplarzach lekcyjnych , Dopiski WfD