Zagadnienia : Akcenty długie

t. 29-32

Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. III

4 akcenty długie w A

 i różne akcenty w Wn1

 i akcenty długie w Wf

 i akcenty na 2. miarę w Wa

4 krótkie akcenty w Wn2

..

Notacja akcentów w A jest wyraźna i jednoznaczna – cztery akcenty długie na 3. miarę każdego taktu. Mimo to w wydaniach nie odtworzono wiernie ani umiejscowienia, ani długości znaków. Wszystkie zmiany w Wn1 i Wf mają niewątpliwie przypadkowy charakter, co przy ciasno upakowanym tekście prowadzi do niejasności i utrudnia interpretację i odtworzenie ich pisowni. Akcenty rozpoczynają się niekiedy tak blisko , że wydaje się, iż oba znaki tworzą parę wspólnie akcentującą jedno uderzenie (Chopin dość często używał takich połączeń, ale tutaj A wyklucza takie rozumienie tych znaków). W Wf takie pary umieszczono na tyle niedokładnie, że w t. 30 i 32 znaki  zdają się przypadać dopiero na 3. miarę taktu. W Wa ujednolicono notację t. 30-32, uznając że całe pary  mają dotyczyć 2. miary; rodzaj użytych akcentów nie jest przy tym oczywisty, ale są one dłuższe niż np. znaki w t. 24-26 i 28. Wn2 odtwarza pisownię A, zastępując jedynie akcenty długie krótkimi.
Podobne niejasności i zniekształcenia pisowni występują także w t. 369-375.

kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Akcenty długie , Adiustacje Wa , Niedokładności Wn , Niedokładności Wf , Adiustacje Wn

t. 53-54

Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. III

Krótkie akcenty w A i Wn2

!!!   miniat: nic.                    EZTU (2 akcenty t. 53 i 54)

Możliwe akcenty długie w A

EZnieU 2 akcenty 53-4

Akcent w t. 53 w Wn1

krótki

Bez akcentów w Wf (→Wa)

..

Nie jest całkiem pewne, jaki rodzaj akcentów Chopin miał na myśli po znakach . Akcenty są dłuższe niż te w t. 57-58, ale nie wydaje się, by była to istotna różnica. Są one natomiast wyraźnie inne niż typowy akcent długi w t. 55. Ponieważ akcenty w analogicznych t. 57-58, 397-398 i 401-402 są niewątpliwie krótkie, w tekście głównym przyjmujemy akcenty krótkie. Kolejne pominięcia akcentów w Wn1 i Wf (→Wa) to zapewne błędy.

kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Akcenty długie , Błędy Wn

t. 55

Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. III

Akcent długi w A

!!!   miniat: nic.                          TGTU

 w Wn1 (→WfWa)

EZnieU

Krótki akcent w Wn2

EZnieU1

..

Znak w A jest niewątpliwie akcentem długim na 2. mierze taktu, choć wskutek skreślenia w partii pr.r. jego związek z poprawianym akordem uległ zatarciu. Było to zapewne przyczyną błędnego odtworzenia znaku w Wn1 (→WfWa) jako całotaktowych widełek . W Wn2 trafnie rozszyfrowano funkcję znaku, ale nie rodzaj użytego akcentu.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Akcenty długie , Niedokładności Wn , Adiustacje Wn

t. 65

Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. III

Akcent długi w A

!!!   miniat: obie triole, tylko górna 5-linia, bez palcowania i łuku.                    TGTU

 w Wn1

EZnieU

 w Wf

EZnieU1

 w Wa i Wn2

EZnieU2

..

Znak w A jest typowym akcentem długim. W Wn1 przesunięto go na koniec trioli, tak iż nie wiadomo, której nuty ma dotyczyć (sztycharz uważał go zapewne za widełki ). W pozostałych wydaniach położenie i rozmiar znaku podlegały dalszym dowolnym zmianom, choć zapisy Wa i Wn2 niewiele w zasadzie odbiegają od notacji A.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Akcenty długie , Niedokładności Wn , Niedokładności Wf , Adiustacje Wn , Niedokładności Wa

t. 82

Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. III

Akcent długi l.r. w A

!!!   miniat: nic.                    TGTU

Krótki akcent pr.r. w Wn (→WfWa)

pod des2

..

Akcent w A nie jest sam w sobie jednoznaczny, toteż odczytanie go w Wn (→WfWa) jako krótkiego akcentu dla pr.r. nie jest rażące. Porównanie z notacją analogicznych taktów rozstrzyga jednak wątpliwości na korzyść akcentu długiego nad l.r.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Akcenty długie , Niedokładności Wn , Adiustacje Wn