Zagadnienia : Błędy A
|
t. 37
|
Utwór: op. 35, Sonata b-moll, cz. IV
..
Wersja z es-es1 może być pomyłką Chopina, który kasowniki podwyższające na e-e1 wstawił w [A] o cztery ósemki za późno. W każdym razie niewątpliwie Chopinowska korekta Wf3 determinuje zarówno brzmienie tej ósemki, jak i jej enharmoniczną pisownię. kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach; Poprawki i zmiany zagadnienia: Błędy A , Autentyczne korekty Wf |
||||||||||
|
t. 46
|
Utwór: op. 35, Sonata b-moll, cz. IV
..
Pomiędzy t. 46 a t. 47 KG (→Wn) i Wf1 (→Wf2) mają jeszcze dwa takty, identyczne z t. 9-10. Jest to prawdopodobnie wynik pomyłki przy skrótowym oznaczaniu cyframi t. 39 i nast. jako powtórzenia odpowiednich taktów początku – Chopin oznaczył w ten sposób 10 taktów zamiast ośmiu. Kompozytor usunął zbędne takty w korekcie Wf3 i podkładzie dla Wa, wykreślił je także w WfSz i w dwóch jeszcze (jak podaje Mikuli) egzemplarzach uczennic, Fryderyki Streicher i Marceliny Czartoryskiej. NIE TŁUMACZYĆ W tekście głównym odcinek rozpoczynający się w t. 39, a kończący przed t. 47, podajemy w ośmiotaktowej wersji Wf3 (→Wf4) i Wa. W KG (→Wn) i Wf1 (→Wf2) liczy on 10 taktów, gdyż po t. 46 występują jeszcze dwa takty, identyczne z t. 9-10. Chopin usunął je w korekcie Wf3 i podkładzie dla Wa, wykreślił je także w WfSz i w dwóch jeszcze – jak podaje Mikuli – egzemplarzach uczennic, Fryderyki Streicher i Marceliny Czartoryskiej. Zdaniem redakcji nie była to zmiana koncepcji, lecz poprawka pomyłki przy skrótowym oznaczaniu cyframi t. 39 i nast. jako powtórzenia odpowiednich taktów początku – Chopin oznaczył w ten sposób 10 taktów zamiast ośmiu. Przemawiają za tym: Brak w KG, a więc prawdopodobnie także w [A] numeracji taktów 1-10 kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Poprawki i zmiany zagadnienia: Naniesienia w egzemplarzach lekcyjnych , Błędy A , Autentyczne korekty Wf , Autentyczne korekty Wa , Zmiany długości fraz , Dopiski WfSz |
||||||||||
|
t. 47
|
Utwór: op. 35, Sonata b-moll, cz. IV
..
Pierwsza ósemka ostatniej trioli, ces1(2), może być odczuwana jako obca, jeśli uznać, że kończąca 1. połowę taktu seksta a-f determinuje powrót tonacji b-moll, w której gamowłaściwym dźwiękiem jest c1(2). Nie jest to jednak wcale oczywiste, a ponadto tonacja b-moll nie wyklucza przecież użycia obniżonego drugiego stopnia. Zasadność przypuszczenia, że Chopin zapomniał odwołać bemole z 1. połowy taktu, staje się jeszcze bardziej wątpliwa, gdy wziąć pod uwagę strukturę interwałową 2. i 4. trioli t. 47 oraz 2., 3. i 4. trioli t. 48 – na początku każdej z nich (oprócz rozpatrywanej) pojawia się mała sekunda. W tym przypadku w tekście głównym pozostawiamy więc wersję źródeł, ewentualne koniektury proponując jako wersje alternatywne. kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Adiustacje redakcyjne zagadnienia: Przeoczenia odwołania alteracji , Błędy A |
||||||||||
|
t. 50
|
Utwór: op. 35, Sonata b-moll, cz. IV
..
Wielu redaktorów późniejszych wydań zbiorowych uważa brak bemoli przywracających b(1) na końcu taktu za przeoczenie Chopina, czego oczywiście nie da się wykluczyć. Argumentem za przeoczeniem może być zdecydowana przewaga małych sekund w motywice Finału, zwłaszcza w podobnych figurach (t. 5, 7, 16, 24-26, 28-30, 35-38, 43, 45, 50, 51-56, 60), co jednak trudno uznać za rozstrzygające. W tekście głównym proponujemy rozwiązanie wariantowe. kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Adiustacje redakcyjne zagadnienia: Przeoczenia odwołania alteracji , Błędy A |
