Zagadnienia : Znaki chromatyczne w różnych oktawach

t. 32

Utwór: op. 10 nr 3, Etiuda E-dur

..

Notacja znaków chromatycznych jest w części źródeł niedokładna, co nie stwarza jednak najmniejszych trudności w odczytaniu zamysłu Chopina. Dotyczy to w największym stopniu AI, ale także w A (→WfWa2Wa3) brakuje przed g2 w l.r. (w t. 33).

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa , Znaki chromatyczne w różnych oktawach , Adiustacje Wn , Znak chromatyczny poniżej/powyżej nuty

t. 34

Utwór: op. 10 nr 3, Etiuda E-dur

d2 w AI i A (→WfWa2Wa3)

!!!   miniat: 2 pierwsze tercje, tylko górna 5-linia, bez dynamiki.     Tr= kaso d2;    red=kaso x2 d2 i d1 = TGTU

dis2 w Wn i Wa4

!!!    Tu pusta klisza 

..

Brzmienie d2 na początku taktu nie ulega wątpliwości ani w autografach, ani w Wf i Wa2 (→Wa3). Brak w A (→Wf1Wn,Wa obniżającego dis1 na d1 na 2. szesnastce t. 34 jest więc oczywistym przeoczeniem Chopina (w rękopisach i pierwszych wydaniach jego utworów znajdujemy setki podobnych niedokładno­ści). Błąd poprawiono jednak tylko w Wf2, gdyż problem niezgodności d2 na początku taktu i dis1 na 2. szesnastce adiustator Wn rozwiązał usuwając  sprzed d2. Błędną wersję z dis2 i dis1 wprowadzono – zapewne pod wpływem Wn – także w Wa4. Trzeba jeszcze raz podkreślić, że oba autografy – mimo niedokładnej pisowni – są zupełnie jednoznaczne, jeśli chodzi o użycie w tym takcie akordu h-moll, a nie H-dur, a wersję tę potwierdza następnie zarówno korekta Wf2, jak i egzemplarze lekcyjne, noszące liczne ślady opracowywania Etiudy z Chopinem.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa , Znaki chromatyczne w różnych oktawach , Adiustacje Wn , Przeoczenia znaków aktualnej tonacji , Autentyczne korekty Wf

t. 38-40

Utwór: op. 10 nr 3, Etiuda E-dur

..

W źródłach brakuje części niezbędnych przygodnych znaków chromatycznych – w pełni poprawny tekst ma tylko Wn4 (→Wn5). Jeśli brać pod uwagę logikę budowy figuracji, to wszystkie te sytuacje można uznać za oczywiste przeoczenia, mimo że w kilku przypadkach stosunki harmoniczne pozwalałyby na uznanie powstałych akordów za możliwe.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa , Znaki chromatyczne w różnych oktawach , Przeoczenia odwołania alteracji , Adiustacje Wn , Błędy A , Autentyczne korekty Wf

t. 45

Utwór: op. 10 nr 3, Etiuda E-dur

..

W obu autografach brakuje niektórych z potrzebnych w tym takcie kasowników, choć te które są, pozwalają odczytać tekst bez żadnych wątpliwości:

  • w AI nie ma znaku przed c2 w 3. akordzie pr.r., zaś  przed c powtórzony jest niepotrzebnie na 6. szesnastce taktu (ze względu na skrótowy zapis oktaw znak dotyczy także dolnego C); 
  • w A nie ma  przed dolnym C na 2. szesnastce, a jedynym znakiem w partii pr.r. jest  przed c2 w ostatnim akordzie.

Potrzebne znaki dodano w Wf (→Wn,Wa), a w Wn4 (→Wn5) usunięto zbędny  na końcu taktu.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Znaki chromatyczne w różnych oktawach , Adiustacje Wn , Przeoczenia znaków aktualnej tonacji , Autentyczne korekty Wf , Niedokładności A

t. 46-47

Utwór: op. 10 nr 3, Etiuda E-dur

..

Notacja znaków chromatycznych nie jest w autografach, zwłaszcza w AI, dokładna. Typowe dla Chopina pominięcia znaków wpisanych równocześnie lub nieco wcześniej przy odpowiednich nutach w innej oktawie, a także przeoczenia odwołań wcześniejszych alteracji nie prowadzą jednak do żadnych nieporozumień, jeśli chodzi o odczytanie zamierzonego tekstu. We wszystkich źródłach występują też znaki o charakterze ostrzegawczym lub przypominającym. Te, które Chopin wpisał w A, uwzględniamy w tekście głównym.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Znaki chromatyczne w różnych oktawach , Adiustacje Wn , Znaki ostrzegawcze , Autentyczne korekty Wf , Niedokładności A